Vanuit het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika vlieg ik naar het kloppende hart van Argentinië: Buenos Aires.

Dag 1

Marije vliegt na aankomst helaas ’s ochtends alweer terug naar Nederland en dus vervolg ik de reis als solo backpacker. Dat is niet de eerste keer, ik hou ook van alleen reizen, dus ik ga na 3 gezellige weken met Marije lekker in m’n up op pad. Door iedereen is me aangeraden om te verblijven in de veilige wijk Palermo. Een hip wijkje vol street art, kunst boetiekjes en leuke bars en restaurants.

Palermo is erg populair onder Argentijnen, maar er is verder niets te zien, dus wandel ik naar het Ecoparque. Vroeger een dierentuin, en nu een openbaar park, maar een aantal dieren zijn gebleven. Middenin het park zie ik diverse inheemse diersoorten zoals de mara, andes condor, capincho’s, flamingo’s, nandu’s, lama’s en zelfs olifanten, pauwen en een kameel. Fantastisch dat zo’n park middenin de stad bestaat!

Ik loop verder. De afstanden in de stad zijn enorm en ik krijg langzaam door hoe groot de stad wel niet is. Om me heen zie ik goed geklede mensen, bellende mensen, mensen in pak, mensen op weg naar de sportschool. Het lijkt allemaal erg Europees. De pleinen heten dan ook Plaza Italia, Plaza Francia en zelfs Plaza Holanda. De Italianen brachten ijs, pasta en maffia mee, de Fransen vooral mooie architectuur en de Engelsen spoorlijnen en een metrostelsel, die nog altijd links rijdt i.p.v. rechts zoals de rest. Een bekend gezegde luidt hier dan ook:

Mexicanen komen van de Maya’s,
Peruanen komen van de Inca’s,
en Argentijnen, die komen van de boot.

Buenos Aires is supergroen, dus ik loop van park naar park naar Recoleta, de wijk waar Máxima is geboren en getogen. De wijk is mooi, groots en staat vooral bekend om de bijzondere begraafplaats waar grote namen als Eva Perón, diverse Nobelprijswinnaars en de vader van de tango begraven liggen. Prachtige graven, net paleisjes.

Ik loop weer verder richting het centrum naar het Congreso, die helaas volledig in de steigers staat. Het plein staat vol met protestanten. Jeetje, hier ook al. Gelukkig lijken ze meer op de protestanten op de Dam dan op de Chileense protestanten, dus ik kan er zonder angst voor traangas langslopen.

Om 15.00u start er een gratis walking tour, maar er is niemand te zien. Nou ja, dan maar alleen verder op pad met de info uit m’n app als gids. Ik loop verder naar Avenida 9 de julio, een enorme straat met wel 20 rijbanen. Ik zie de bekende obelisk, die met zijn 70 meter net zo hoog is als het hoogste punt van de Perito Moreno gletsjer.

Ik loop langs het Teatro Colón, een van de 10 grootste operahuizen ter wereld. Namen als Maria Callas, Luciano Pavarotti, Stravinsky, Strauss, Saint-Saëns en Bernstein traden er op. En voor de dansers onder ons Nijinsky, Anna Pavlova en Nureyev.

Ik vervolg m’n weg naar de shoppingstreets Calle Lavalle en Florida, waar ik om de 5 meter casa de cambio hoor, ofwel wisselkantoor. Het zijn louche figuren, en ik vraag me af wat ze eigenlijk precies willen wisselen. Later hoor ik dat 40% van de Argentijnse economie zwart is. Het grootste briefje is 1000 pesos (ca. 15 euro). Het centrum voelt overdag redelijk veilig op elke hoek van de straat politie met kogelvrije vesten, maar ik kan me voorstellen dat je hier downtown na 20.00u niet meer wilt rondlopen. Ik zie relatief weinig bedelaars voor zo’n grote stad, maar genoeg mensen op een matrasje in de parken. Ik loop snel door naar Plaza de mayo. Aan het plein staat de kathedraal, het huis van paus Bergoglio. Toevallig heb ik in het vliegtuig de film Two Popes gekeken, waar Bergoglio er één van is.

Aan de andere kant van het plein staat het casa a (roze huis), het presidentieel paleis. Beroemd vanwege het balkon waar Evita Perón haar speech gaf. Of Don’t cry for me Argentina zong, het is maar hoe je het bekijkt.. Ze is een echte held voor de Argentijnen, omdat ze zorgde voor o.a. gratis onderwijs en gezondheidszorg. Ondanks dat ze als Argentijnse Robin Hood ook haar corrupte maniertjes scheen te hebben gehad, want tja, het geld moest ergens vandaan komen. Of het gebouw roze is vanwege koeienbloed dat tegen de luchtvochtigheid moest beschermen of omdat het de oppositiepartijen wit (links) en rood (rechts) verzoent, blijft een vraag..

Ik ben moe. Logisch, want ik heb inmiddels 17 km gelopen zie ik. Het lijkt de W-trek in Patagonië wel. Wat een enorme stad, ik heb pas zo’n klein deel gezien! Ik besluit dus een taxi terug te nemen naar het hostel in Palermo. De taxichauffeur vindt me leuk, want tja, la reina Máxima he. Hij wijst me onderweg nog even het huis van Máxima aan. Of van de familie Zorreguieta, kan ook, want ik versta muy poco van zijn Argentijnse accent met al dat ge-zj-o (yo), ca-zj-e (calle) en a-zj-a (aca).

Na een hapje eten met mijn Nederlandse kamergenoot Romy, wil ik naar een tangoshow. Ik heb twee opties: een milonga (de salsa social onder de tango) of een show. Aangezien ik zelf nog geen tangostapje heb gezet, lijkt een social dance me geen goed plan. Dus kies ik toch voor de show, al lijkt het me een beetje saai om 1,5 uur naar tango te kijken. Maar de show van La Casa de los Angelitos overtreft al mijn verwachtingen! Het is een complete Dinnershow met eten en de tango-trio: muziek met live band, dans en zang. Traditionele tangoduetten, groepschoreo’s op Pink Panther en Evita musicalnummers, het traan-van-Máxima-nummer Adiós nonino – alles komt voorbij. Topavond! Kon ik het maar delen met al m’n collega’s, die hadden het allemaal zo leuk gevonden..

Dag 2

De volgende dag wil ik ’s ochtends een fietstocht doen door de andere wijken, maar het blijkt vol. Er wordt me aangeraden ’s middags bij een andere fietstour aan te sluiten, dus vertrek ik ’s middags weer naar de andere kant van de stad naar het meeting point. Wederom niemand te vinden. Ik wacht een half uur, check het bij het lokale VVV, maar zij weten het ook niet. Ze horen er te zijn. Pff, tweede keer. Nou ja, dan maar m’n tijd gebruiken voor het maken van een plan voor komende week. ’s Avonds volg ik met m’n nieuwe hostelvrienden uit NL, Engeland en Duitsland bij ondergaande zon een yogales op het dakterras. Na de les gaan we samen eten en ik eet een heerlijke Argentijnse steak met chimichurri, maar had ‘m ook met z’n drieën kunnen delen. Het is bijna een hele koe! De Argentijnse wijn delen we wel. Na het eten kijken we nog even bij een milonga in de buurt waar een paar koppels de tango aan het oefenen zijn. Wat een heerlijke stad en wat een heerlijke cultuur. Ik heb dat niet snel op reis, maar in Buenos Aires zou ik best willen wonen!

Dag 3

De derde dag doe ik nog een poging #3 voor een fietstocht, want ik wil per se naar de volkswijken La Boca en San Telmo, waar je vanwege de veiligheid minder goed zelf naartoe kunt. Ik sluit aan bij de Nederlandse organisatie Ontdek Buenos Aires en ga dus met een Nederlandse gids, een groep Nederlanders, lekker Nederlands op de fiets op pad. We starten bij Plaza San Martín bij zijn enorme standbeeld, omdat hij Argentinië en andere Zuid-Amerikaanse landen onafhankelijk maakte van de Spanjaarden. Een grote held in Zuid-Amerika.

We fietsen door het Business district, waar de gids veel vertelt over de Argentijnse economie. Na alle gratis weggeefacties van Evita is het land nu voor de 9e keer failliet. Waar wij met 1 of 2% nauwelijks weten of voelen wat inflatie is, voelen de Argentijnen met inflatie van 50 tot 100% wel wat dat betekent. Het is nog niet zo slecht als de 1000% inflatie in Venezuela, maar toch gaat het niet zo goed met Argentinië. Het land heeft een staatsschuld van 100 miljard dollar aan het IMF. Om dat gat ooit nog te kunnen dichten, heeft Argentinië twee maanden geleden een nieuwe belastingregel ingevoerd: van elke peso die een Argentijn uitgeeft aan het buitenland (Netflix, een vliegticket, creditcard uitgaven op vakantie) betaalt ie 30% extra aan de staat. Ga je dus voor 2000 euro op reis, dan kun je aan het eind nog eens 600 euro aan de Argentijnse staat betalen. Zo hopen ze dat de Argentijnen in het land blijven en dus hun geld in eigen land gaan besteden i.p.v. elders. Bizarre maatregel! Misschien moet ik deze tekst weghalen, om de Nederlandse staat niet op ideeën te brengen..

We fietsen verder en leren over een zwarte bladzijde uit de Argentijnse geschiedenis met de Dwaze moeders, wiens kinderen vermist raakten ten tijde van Fidela, opgepakt werden als ze om opheldering vroegen, dus maar zwijgend elke week met een foto van hun vermiste kind over de pleinen liepen. Nu al 30 jaar lang. Ze trokken internationaal veel aandacht. Inmiddels zijn er nog 8 moeders over die nog wekelijks te vinden zijn.

Ook leren we over de Engels-Argentijnse strijd om de Falklandeilanden, of dus eigenlijk de Islas Malvinas. Ondanks dat het nu officieel Brits overzees gebied is, vinden de Argentijnen dat het nog steeds van hun is (en gelijk hebben ze!). We fietsen langs het eerste postkantoor, Puente de la mujer, de Nederlands-Belgische ambassade (grappig weetje: Nederland betaalt de huur, België mag er gratis bij, want in Tanzania doen we het andersom. Efficiëntie van de Benelux). Buiten staat zelfs een beeldje van Ana Frank. Aan de overkant zien we de universiteit, waar paus Bergoglio en onze Máxima studeerden.

We fietsen verder naar de oudste wijk La Boca. Het was nog net geen sloppenwijk, maar de overheid heeft een paar jaar geleden diverse kunstenaars gevraagd en betaald om de wijk op te leuken met gekleurde huizen en street art. Zo trekt het vanzelf kunstenaars en toeristen en dus stijgen de prijzen. Overdag is het prima, ’s avonds moet je er niet zijn.

We wandelen door El caminito, het beroemde gekleurde straatje. Het is duidelijk dat de missie om toeristen te trekken geslaagd is, het lijkt het centrum van Amsterdam wel.

Het is ook de wijk van Diego Maradona, dus fietsen we langs het enorme stadion, Bombonera. De twee grote clubs in de stad, Boca Juniors en River Plate, hadden begin 1900 dezelfde kleuren. Niet handig, dus om dat op te lossen bedachten ze dat het eerste schip dat de stad in zou komen varen de nieuwe kleuren van de club zouden worden. Geen grap, maar het was een Zweeds schip dus adopteerden ze de IKEA-blauw-gele kleuren. Maradona is naast San Martín en Evita de held van Argentinië, voornamelijk omdat hij met zijn doelpunt Engeland uitschakelde. Behalve de mooie overwinning, was dat ten tijde van de Falklandoorlog vooral ook een politiek statement voor de Argentijnen.

We fietsen verder naar de wijk San Telmo, het hart van de tango. Op zondag is er een grote openbare milonga, waar zo’n 60 tangokoppels komen dansen. Zo jammer dat ik er niet op zondag ben!

We eindigen de fietstocht op Plaza de Mayo met het Casa Rosada, waar ik eergister ook was. Het was een superleuke en leerzame fietstocht. Maar nu snel de taxi in, terug naar het hostel om m’n bagage op te halen en naar de terminal, want m’n plan voor de komende week: ik ga naar Uruguay!