We reizen met de bus in ca. 8 uur van El Calafate in Noord-Patagonië naar Punta Arenas in Zuid-Patagonië. De grens tussen Chili en Argentinië loopt al zigzaggend recht door dit gebied, dus gaan we voor de tweede keer de grens over terug naar Chili. Bij het inmiddels bekende houten grenshuisje verzamelen we weer wat stempels in ons paspoort.

Punta Arenas is een grote stad, maar lijkt opnieuw een beetje op de andere Noord-Patagonische steden Puerto Natales en El Calafate. Opnieuw weer de gekleurde variatie van laagbouwhuisjes en rechte straten. Af en toe een verfbom op een kerk, want ook hier zijn de protesten heftig geweest en nog steeds gaande. Gelukkig krijgen we er hier niets van mee. Op een klein huisje van witte schrootjes zie ik in het Spaans ‘reclame & ontwerp’ staan. Het interieur van ons hostel is al even modern: alsof opa en oma hun Kroatische huis in 1965 hebben verlaten en het huis er sindsdien is blijven staan, inclusief na-oorlogse radio en tv en bloemetjesbehang. Gelukkig zorgt de vrouw des huizes voor een warme ontvangst.

Waar rook is, is vuur

Punta Arenas is de laatste stad van het Chileense vasteland en ligt aan de Straat van Magellaan. Dit water vormt de grens tussen de provincies op het vasteland en de meest zuidelijke provincie: Tierra del Fuego, ofwel Vuurland. Volgens de legende had de lokale bevolking van destijds geen kleding aan en hielden ze zich warm met vuur. Het eerste wat de Europeanen zagen toen ze het gebied ontdekten, was vuur en vandaar de naam. De andere legende vertelt dat de lokale bevolking geen goede ervaring had met de kolonisten en elkaar met rooksignalen waarschuwde voor weer een nieuwe Europese vloot. De Europeanen dachten ‘waar rook is, is vuur’ en dus noemden ze het Vuurland.

Pinguins

In de Straat van Magellaan liggen de eilandjes Isla Magdalena en Isla Marta, die bekend staan om de pinguinkolonie met duizenden magellaan pinguins en zeeleeuwen. Hier komen we voor! Op het station hoor ik bij aankomst echter dat je in dit gebied ook de keizerpinguin kunt zien, maar dat je er wel 14 uur voor moet reizen. Voor zover ik uit mijn geliefde natuurdocumentaires weet, kun je die grote keizerpinguins alleen op de Zuidpool zien. Ik google snel of het echt waar is. En het is waar! Ze komen alleen voor op Antarctica, maar omdat de Zuidpool hier niet ver vandaan ligt en Vuurland ook tot Chileens Antarctica behoort, is er één keizerpinguinkolonie te vinden! De keuze is snel gemaakt: we gaan naar de keizerpinguin (mede dankzij ons lieve hostelvrouwtje die ons het last minute met een telefoontje naar een bekende helpt te organiseren)!

En zo rijden we de volgende dag urenlang door het verlaten gele landschap van Vuurland, met hier en daar een guanaco, nandú (struisvogel), caracara (roofvogel), Chileense flamingo of schaap.

We steken met de ferry de Straat van Magellaan over bij het smalste punt Punta Delgada.

Onderweg stoppen we nog bij Estancia San Gregorio, een verlaten ranch waar een Spanjaard eind 1800/begin 1900 de Chilenen heeft uitgebuit en veel geld heeft verdiend aan de internationale handel. Op het strand ervoor ligt het wrak van één van de twee overgebleven Engelse klippers in de wereld die de theeblaadjes van India naar Engeland brachten. Ik moet eerlijk zeggen dat het verhaal erachter de boel interessant maakt, anders was ik er zo aan voorbij gereden.

Ook stoppen we nog bij Cerro Sombrero, een dorpje dat volledig draait om de oliebron. Het heeft een paar huizen voor de werknemers, een kerk en de eerste bioscoop van Chili. Toch zou ik liever voor Shell als expat werken dan voor deze oliemaatschappij..

Een koninklijke familie

En dan is het zover: we komen aan bij de enorme keizerpinguins! Voordat we ze zien, leren we eerst nog dat er ook nog een koningspinguin bestaat. Oh, uhh.. huh? Wat is het verschil? Welke gaan we dan zien? De koningspinguin. Niet de keizerspinguin. Die laatste leeft inderdaad – had ik toch goed opgelet bij al die natuurdocu’s! – alleen op de Zuidpool. De koningsvariant ziet er echter hetzelfde uit, maar is ietsje kleiner: gemiddeld 95 cm groot in plaats van 1.10 – 1.30 m. Nou ja, nog steeds groot! In stilte lopen we naar de zee, om de dieren in hun natuurlijke habitat niet te storen. En daar staan ze hoor, zo’n 60 zwart-wit-geel-oranje vriendjes dicht bij elkaar. Het duurt ongeveer een jaar voordat een pinguin-ei uitkomt. De mannetjes en vrouwtjes beschermen het ei onder hun buik en wisselen om de zeven dagen af. Sommigen zitten duidelijk bovenop een ei. En we hebben geluk, vanaf februari loopt het broeden ten einde en er zijn al een paar eieren uitgekomen! Dus zien we ook een paar van die schattige, grijze, donzige, fluffy pinguinkuikens! Wat een liefde. En wat een unieke kans om deze dieren in het wild te zien! Tot slot laten we nog even ons paspoort stempelen als bewijs van dat we op dit unieke continent Antarctica zijn geweest.

Selk’nam

Op de terugweg rijden we nog langs Porvenir, een stadje dat ontstaan is uit de goldrush in de 20e eeuw. Het bestaat voornamelijk uit Kroatische immigranten. Ook leren we er over de oorspronkelijke bewoners van Vuurland, waaronder de Selk’nam. Ze werden massaal vermoord en in 1966 is de laatste Selk’nam vrouw overleden. Toch zie je nog veel terug van de cultuur met de zwarte, witte en rode strepen en poppetjes.

Daarna stappen we weer op de ferry en varen in twee uur terug naar Punta Arenas. We worden vergezeld door een groep zwart-witte dolfijnen die naast de boot meezwemmen en om beurten zo hoog mogelijk in de lucht springen, zo vrolijk! Het is koud, een paar graden boven nul, we waaien weg door de snijdende Patagonische wind en worden bekogeld met grote hagelstenen. Op het lokale nieuws zien we dat er een recordtemperatuur is gemeten op Antarctica van 21 graden. Pff, we kunnen dus nog beter naar de Zuidpool! Laat dat nou precies – nou ja, ongeveer – zijn wat we morgen gaan doen: we reizen verder naar de meest zuidelijke stad van Zuid-Amerika, de laatste stop voor de Zuidpool: Ushuaia.