Door eindeloze verlaten gele vlaktes en heuvels rijden we door Patagonië van onze W-trek in Torres del Paine naar El Calafate. Patagonië ligt als gebied op de grens van Chili en Argentinië, en dus gaan we voor het eerst de grens over naar een nieuw land: Argentinië!

In het Argentijnse El Calafate draait het eigenlijk maar om één ding, namelijk het bezoeken van de gletsjers in Parque Nacional los Glaciares. De dingen die ik er wil zien, blijken alleen mogelijk via een georganiseerde tour wat niet meer mogelijk is voor die dag. Dus houden we maar een rustdagje en wandelen we door El Calafate. De diversiteit aan architectuur verdient een prijs. Van modern strak grijs tot huisjes die met hun puntdak tot aan de grond meer doen denken aan de boerderijen in Drenthe. Bij Laguna Nimez aan de rand van het stadje spotten we Chileense flamingo’s, de typische zwart-witte zwanen en ibissen.

De volgende dag staan we weer eens vroeg op (oh als ik toch één ding aan reizen zou kunnen veranderen..) en vertrekken naar de Perito Moreno. Als we het gletsjergebied op zo’n 80 km afstand van El Calafate in rijden worden we weer verwelkomd met een prachtige regenboog die van de ene tot de andere bergvoet reikt.

Daarna vangen we al snel een glimp op van de Perito Moreno, de derde grootste gletsjer van Argentinië. Zijn twee grotere broers zijn minder toegankelijk, dus is de Perito Moreno de meest bezochte. De witte ijstong is 5 km breed en op zijn hoogste punt ongeveer 70 meter hoog. We lopen het pad af naar de verschillende uitzichtpunten en staan ineens voor het immense ijsblok. Whoa, zo gaaf!

We blijven een uurtje zitten op de balkons en kunnen niet stoppen met foto’s maken van het gave uitzicht. Voornamelijk ook omdat we om de tien minuten een soort oergeluid horen van de grote brokken ijs die afbreken en in het water donderen. Telkens als we net een nootje of stuk banaan in onze mond stoppen is het weer zo ver en zijn we te laat voor een foto. Het is natuurlijk geen goede zaak dat er zoveel ijs smelt, maar op dat moment hoopte ik toch stiekem dat het ijs nog nét even iets harder zou gaan smelten en er nog meer ijsblokken zouden afbreken..

Ineens weet je het
Na de lunch stappen we op een boot waarmee we nog dichter langs de gletsjer kunnen varen. We waaien zowat van het dek door de Patagonische wind, pinken een (wind)traantje weg bij de “Jack-I’ll-never-let-you-go-ijsschotsen” die voorbij drijven en varen als een ware Titanic recht op de gletsjer af. Oh-zo-gaaf.

Eenmaal aan land gaan we nóg dichterbij, we gaan er namelijk OP! Als een pro icehiker met crampons onder onze schoenen en een helm op ons hoofd hiken we de gletsjer op. Het kind in mij maakt tien vreugdesprongen tegelijk. Vandaag komt in mijn top 10 van mooiste reiservaringen, want wat is dit ont-zet-tend gaaf! Ook al is dit stukje aarde officieel nog geen Antarctica, toch waan ik me al op de Zuidpool. En ineens weet je het: je wordt onderzoeker bij een ijsexpeditie! Op dit moment wil ik echt niets liever dan drie weken lang op deze crampons lopen. Met onze stoere Argentijnse gids Diego als expeditiemaatje uiteraard.

We houden onszelf warm met een glas whiskey on the rocks. Met de rocks vers uitgehouwen uit de gletsjer. Na 1,5 uur is het helaas tijd om het ijs weer af te gaan en varen we terug met de boot. Als voortaan iemand in Nederland me vraagt of ik iets wil doneren zodat de ijskappen niet smelten, dan zal ik niet meer doorlopen. Dit ijs moet blijven!

Enrique Iglesias?
’s Avonds is het tijd voor een Argentijnse steak en is heel El Calafate in rep en roer, want – behalve Valentijn – is het ook de eerste dag van het Patagonische festival Fiesta del Lago Argentino. De komende twee weken treden er grote artiesten op op een openluchtpodium midden in de stad. Bij voorgaande edities kwam o.a. zelfs Enrique Iglesias. Helaas vanavond niet..