Vanuit Santiago vliegen we naar Puerto Natales, een stadje in Patagonië. We wanen ons meteen in een andere wereld en vliegen over meren, hoge bergen met besneeuwde toppen en gletsjers.

Puerto Natales is vrij klein en saai. Het draait er maar om één ding: je voorbereiden op een hike in het park Torres del Paine dat 2 uur verderop ligt. We houden er dan ook een relaxdagje en bereiden ons voor op de W-trek die we de komende dagen zullen gaan doen.

De W-trek is één van de populairste hikes ter wereld en dankt zijn naam aan de richting waarin je loopt. Al zullen wij de trek op zijn Arabisch doen, want we lopen hem van rechts naar links. De trek is vaak al maanden van tevoren volgeboekt, maar met heel wat pogingen op de refresh button van het online boekingssysteem is het ons twee maanden geleden toch gelukt om de slaapplaatsen te boeken. Kamperen bij een paar graden boven nul leek ons minder fijn – een meerdaagse trek is al zwaar genoeg – dus hebben we de ietwat comfortabelere refugio’s (blokhutten) geboekt.

Dag 1 – Base de las Torres: /
We nemen de bus van 7.00u en komen om 9.00u aan in het park en checken in bij onze refugio. Voor ons hebben we al een mooi uitzicht op de berg en twee van de drie torres waar we vandaag naartoe zullen hiken.

Om 10.00u beginnen we aan het rechter ‘stokje’ van de W. Die gaat de eerste 1,5 uur steil omhoog de voet van de berg op. Al direct zien we hoe populair het park is, want dit eerste gedeelte van de W kun je ook als daghike doen, zonder de W af te maken. We lopen in een lange lijn met andere hikers. Het is een bonte mix van backpacks, outdoorkleding en wandelstokken dat voorbij loopt, de één nog professioneler dan de ander. We hebben geluk met het weer, het zonnetje schijnt en al snel puffen we ons naar boven in ons t-shirt.

Na de pittige klim wordt het gelukkig wat vlakker en wisselt het omhoog en naar beneden wat meer af. We hebben een mooi uitzicht op een kloof waar een riviertje doorheen loopt.

Daarna lopen we nog een uur weer steil omhoog. Het pad bestaat dit keer uit grote stenen en rotsen waar we overheen omhoog klimmen en klauteren. Het weer in de bergen kan zomaar ineens omslaan, dus ineens voelen we wat regenspatjes.

Na 4 uur komen we eindelijk aan op de top, waar we worden beloond met een prachtig uitzicht op de drie torres (torens) en het blauwgroene meer. Wow! Het was de pittige klim omhoog meer dan waard!

Na een uur beginnen we weer aan de afdaling, waar we opnieuw 4 uur over doen. Het laatste uur valt ons zwaar, m’n voeten willen niet meer. En na 25 km en 38.000 stappen op de teller is dat ook niet zo raar. ’s Avonds rusten we uit in Refugio Torres Norte, kletsen tijdens het eten wat met de andere hikers en duiken moe maar voldaan ons bedje in.

Dag 2 – Los Cuernos: _/
Om 8u zitten we alweer aan het ontbijt en om 9.45u starten we met het onderste stukje van de W. Een strompelend begin, want de grote blaar onder m’n grote teen die ik gisteren aan het eind heb opgelopen, doet behoorlijk veel pijn. Ondanks dat, nemen we al aan het begin een kleine de-tour, die we als tip van een Colombiaanse hiker hebben gekregen. Op die manier hebben we niet alleen een mooi uitzicht op Lago Nördenskjold, maar komen we ook bij het meer zelf. Alles voor de plaatjes! Na een uur balen we van de de-tour, want het blijkt toch weer een flinke klim omhoog te zijn terug naar het pad, en het uitzicht bij het meer was niet echt de moeite waard. We hiken verder langs het meer over groene heuvels onder een strakblauwe lucht.

Het is wederom prachtig weer, niet echt wat ik van tevoren bedacht had bij het weer in Patagonië. Alle professionele sticks en outdoor kleding van de mede-hikers blijken maar schijn, want de één puft nog harder dan de ander. Ik haal veel mensen in, en voel me ineens een ware pro hiker. Ook al helemaal gewend aan het vullen van mijn waterfles met het pure water uit de riviertjes onderweg. Nogal content met deze boost aan zelfvertrouwen vergeet ik de pijn van m’n blaar. We lunchen bij een prachtige hangbrug en lopen ’s middags afwisselend flink steil omhoog en naar beneden met een prachtig uitzicht op de hoge bergtoppen van los cuernos (de horens).

Na een kleine zeven uur lopen, zien we tegen half vijf ineens onze volgende Refugio Los Cuernos verschijnen, prachtig gelegen!

Na 17 km en 25.000 stappen vinden we het ook wel weer mooi geweest voor vandaag. We eten met de andere hikers en spelen Jenga met de Australische Stacey, Duitse Leo en Amerikaanse Gerrit. Na de roze zonsondergang rond 21.45u duiken we al snel ons bed weer in.

Dag 3 – Valle Francés: _/\_/
Omdat we niet veel keus hadden in de refugio’s, hadden we gister een ‘korte’ dag, maar daardoor vandaag een extra lange dag op weg naar de volgende refugio. We zitten om 7u al aan het ontbijt en om 8.30u starten we samen met onze nieuwe hikevrienden Stacey, Leo en Gerrit.

Het is een stuk kouder en al snel begint het te regenen. Niet leuk, maar toch ben ik blij met het feit dat ik eindelijk m’n mooie nieuwe regenjas aan kan doen en ik die tenminste niet voor niets gekocht heb (en al twee dagen meesjouw). We lopen in een klein uur van Los Cuernos naar Francés en vervolgens in nog een klein uurtje naar Italiano. Daar laten we wat spullen achter, want vanaf hier gaan we het middelste stokje van de W omhoog en naar beneden en komen hier dus later weer terug. Nog altijd in de regen lopen we nu steil omhoog. Het pad wordt steeds rotsachtiger en al snel klimmen we over grote stenen en rotsen. Op de achtergrond horen we het geluid van onweer in de bergen. Het blijkt alleen geen onweer te zijn, maar het geluid van vallende lawines van de bergtoppen. Wow, wat een gaaf oergeluid van de natuur. Na ongeveer 1,5 uur klimmen komen we uit bij de mirador Francés waar we een supermooi uitzicht hebben op de bergen met sneeuw en gletsjers, waar we voor het eerst de vallende lawines ook zien. Zo gaaf!

We besluiten om niet nog verder naar de uiterste top te lopen, omdat de extra klim het waarschijnlijk niet waard is vanwege de dikke regenwolken en bovendien niet handig is met de krappe tijd en lange afstand die we vandaag hebben. We dalen daarom dezelfde weg weer terug af. Ik heb geen zin meer. Het regent nog steeds, m’n inmiddels 3 blaren doen zeer en m’n voeten en benen zijn moe. In mijn eigen capuchon-bubbel luister ik naar mijn ademhaling. In mijn hoofd speel ik de hike-versie van “Ik ga op reis en ik neem mee..”. Die klinkt als Ik doe de W-trek en heb pijn aan mijn voeten. Ik doe de W-trek en heb pijn aan mijn voeten en schouders. Ik doe de W-trek en heb pijn aan mijn voeten, schouders en SI-gewricht. De lijst wordt eindeloos. Eenmaal beneden hiken we nog 2,5 uur over een platte vlakte. De gedachten zijn na 2,5 dag even op en de gesprekken ook. Ik heb niet veel meer gedachten dan waar ik mijn voet bij de volgende stap neer zal zetten.

Het volgende pad is modderig of heeft steentjes. Ik vermaak me maar met het heen en weer schoppen van steentjes in mijn schoen bij elke stap. Een soort Tetris dat ie op het juiste plekje eindigt waar het geen pijn doet. Het landschap is al even eentonig als mijn gedachten met grijze bomen die bijna surrealistisch uit een groen veld steken. Drie jaar geleden heeft een enorme brand het halve park verwoest en de sporen zijn nog duidelijk zichtbaar, zonde! Tegen half vijf komen we na na 17 km eindelijk aan bij Refugio Paine Grande. We eten samen met Stacey en Leo en vallen om 23u in slaap.

Dag 4 – Glacier Grey: \_/\_/
De laatste dag. We zitten weer om 7.30u aan het ontbijt en starten om 8.30u met Stacey en Leo. Die lopen ons toch iets te langzaam, dus die laten we al snel achter ons. Al een uurtje later komen we door hetzelfde groene landschap met de grijze bomen bij de eerste mirador.

We zijn alleen een beetje teleurgesteld, want dachten hier al vanaf een afstand de Glacier Grey (gletsjer) te kunnen zien, maar hebben enkel uitzicht op een meer. We kunnen helaas niet verder naar de volgende mirador bij de gletsjer zelf, omdat de refugio op de top niet meer te boeken was en in één dag op en neer halen we niet. Een beetje sip dalen we dus maar weer af. Vandaag is dus een kort dagje met maar 10 km. Maar hé: we’ve done it!! De W-trek zit erop, ook al is het met een iets korter laatste ‘stokje’. We voelen de 70 km wel, dus rusten vervolgens uit op de catamaran, die ons over Lake Pehoé terugbrengt naar het middelpunt van de W. Nog één keer genieten we vanaf het water van alle uitzichten die we tijdens de trek hebben gezien. Nu wel onder het genot van de o zo aanwezige en bekende Patagonische wind! We worden met een windsnelheid van 100 km/u bijna van de boot afgeblazen. Mijn hemel, gelukkig heeft die wind zich de afgelopen dagen even gedeisd gehouden!

Tijdens de busrit terug naar het beginpunt genieten we van de guanaco’s (lama’s) langs de weg, en stappen over op onze transfer naar de volgende bestemming. We laten Chili voor nu even achter ons, en reizen verder naar het Argentijnse deel van Patagonië!