Ik ben in San Cristóbal de las Casas, een kleurrijk stadje, op 2100 meter hoog gelegen in de bergen in Chiapas (dus ‘koud’, 19 graden!). Door de gekleurde huizen, traditionele kleding, typische Zuid-Amerikaanse kerkjes en vele verwijzingen naar de zapatisten (leuzen, posters, cafees), geeft het een écht-Mexico gevoel, voor zover ik dat nog niet had.

Op de eerste dag wil ik graag naar het nabij gelegen dorp San Juan de Chamula. Echter kan ik ’s avonds laat geen tour meer boeken en ook de volgende ochtend kan het hostel me niet verder helpen. Ik besluit vroeg op pad te gaan, want ik heb geen dag speling meer in mijn planning en wil er per se heen. Bij de zócalo kom ik een mannetje tegen die nog tours voor dezelfde dag aanbiedt. En zo eindig ik samen met de Roemeense Laetitia & haar Rotterdamse man Diederik en het Amerikaanse gepensioneerde stel Tory & James in de colectivo op weg naar San Juan de Chamula. Mét gids. De aanhouder wint 🙂

Tradities in San Juan de Chamula
San Juan de Chamula is één van de dorpen die nog autonoom (mogen) leven. Gids Cesar weet veel en legt alles uit over de lokale begraafplaats, de markt en de religie. Omdat het stadje een eigen rechtssysteem kent en de Mexicaanse staat zich dus niet inmengt, bepalen ze zelf wie er naar de gevangenis moet. En zo lopen we middenin de stad opeens langs een paar spijlen waar een mannetje zielig achter zit. Waarschijnlijk vanwege iets kleins, zoals overspel. Noem het maar klein, zouden ze in Nederland ook moeten doen 😉 De beste man wordt bewust zo tentoongesteld, zodat het anderen weerhoudt van dezelfde fout. Echt ernstige criminele activiteiten zijn er haast niet in de stad. Een enkeling die het wel durfde in het verleden, werd vermoord. En zo is het dus een zeer vredig stadje.

Men loopt er nog in traditionele kleding, de vrouwen in zwarte lange rokken. Super fotogeniek, maar de bevolking wil helaas liever niet gefotografeerd worden. Dus maak ik een foto van de markt. Een grote fout, want ineens komt er een mannetje naar onze gids toe die meent dat ie ook op de foto staat, dus dat ik nu de gevangenis in zal moeten. Ojoj, lo siento muchísimo! Fotograferen is hier al net zo erg als vreemdgaan! Gelukkig weet Cesar het recht te praten..

Katholiek, maar dan anders
Vervolgens bezoeken we de lokale kerk. De bevolking is katholiek, maar de rituelen zijn heel anders. Zo geloven ze niet in één god, maar bidden ze tot alle heiligen. De kerk staat vol met beelden. De vloer ligt bezaaid met dennennaalden, die 3x per week worden ververst door de spiritueel leiders en sjamanen. Op dat groene ‘vloerkleed’ zitten gezinnetjes, die kaarsen en vuurtjes branden en van alles offeren: van colaflesjes tot kippen. Dus ja, zo horen we ter plekke een kip zijn laatste tok tokken. Een wonderlijk tafereel. Helaas ook hier geen foto’s van, want tja, respect is belangrijk en die gevangenis zag er ook niet zo prettig uit..

Zinacantán
Vervolgens rijden we naar Zinacantán, een ander autonoom dorp. Hier bezoeken we een weverij en opnieuw een kerk. De cultuur is redelijk hetzelfde, behalve dat men hier gebloemde kleding draagt i.p.v. zwart.

’s Avonds ga ik uit eten met mijn nieuwe vrienden van de tour. Elk hebben ze hun eigen, spirituele verhaal en dat inspireert me. Het zijn de zoveelste mensen tijdens deze reis die me iets leren over meditatie. Zou dit dan mijn les zijn van deze reis..?! Elke dag is weer een nieuw cadeautje door de dingen die ik zie en de mensen die ik ontmoet. Helemaal in mijn element!

Fout water
Mijn geluk is alleen helaas niet van lange duur, want die nacht word ik ziek wakker. Waarschijnlijk van het water, want ik heb voor één keer mijn tanden gepoetst met kraanwater en hoor achteraf dat het water in San Cristóbal erg slecht is. Overgeven, diarree, overal pijn. Ik voel me super ellendig in mijn hostelbed, maar gelukkig zijn de meiden op mijn kamer erg lief voor me en krijg ik de ene kooltablet na de andere antibioticapil. Ik houd alleen nog geen slokje water binnen, dus zit er niks anders op dan uitzieken. De trip naar de Sumidero kloof moet ik helaas aan me voorbij laten gaan.

Omdat ik al een ticket had gekocht voor de nachtbus naar Oaxaca, en ik deze bus móet nemen, sleep ik mezelf de volgende dag vanuit bed al overgevend naar het busstation, waar ik vervolgens 12 uur in de nachtbus zit. Niet het leukste deel van mijn reis..

Maar goed, ups en downs horen erbij, ook op reis. En ik ben elke reis wel een keer ziek, dus het was eigenlijk te optimistisch om te denken dat het nu niet zou gebeuren.

Oaxaca
Ik kom ’s ochtends om half 7 aan in Oaxaca. Het is mijn laatste dag en ondanks dat ik al bijna 48 uur niets meer gegeten en gedronken heb en me heel slap voel, wil ik iets leuks doen om mijn reis af te sluiten. Ik sluit me aan bij een tour, waarmee we de breedste cipresboom ter wereld bezoeken (El Tule), een weeffabriek, een distilleerder van de lokale drank mezcal, de ruïnes van Mitla en de versteende waterval Hierve el Agua. Eigenlijk ging het me alleen om de laatste en dat is dan ook het hoogtepunt van de dag. Mooie infinity pools bij zonsondergang! Waar ik met mijn tourmaatje Sanne even lekker Nederlands afgeef op alle Instagrammers die té veel moeite doen voor dat ene perfecte plaatje en zo de hele pool een half uur bezet houden. Het tijdstip van de zon is erop uitgekozen, het lijf is erop getraind, de outfit is er speciaal voor aangetrokken. Wat lijkt ons dat vermoeiend. Als ze eindelijk weg zijn, doen wij ook nog een snelle poging voor een mooi plaatje met de zonsondergang. En 2 seconden later hebben we ‘m hoor, onze eigen picture perfect 😉

Dag mooi Mexico
Mijn reis door Mexico (en Belize) zit erop en dus zie ik verder helaas niets van Oaxaca zelf, wat een superleuk stadje schijnt te zijn met heerlijk eten. Vanochtend weer de bus genomen en 7 uur later in Mexico City aangekomen. Hier begon ik een maand geleden mij reis. Zoveel indrukken, ervaringen en vrienden rijker!

Ondanks wat mindere dagen aan het eind, heb ik echt een fantastische reis gehad. Met lieve vrienden en bijzondere mensen die ik hier heb ontmoet. Met unieke bezienswaardigheden, van Mayasteden tot cenotes, van bounty eilanden tot jungle. Met mooie dieren, van roze flamingo’s en brulapen tot haaien en pijlstaartroggen. En met over het algemeen prachtig weer! Mexico is zoveel meer en zoveel mooier dan ik had gedacht!

Ik had me echt geen mooiere reis kunnen wensen en zie er dan ook he-le-maal niet naar uit om terug te gaan naar Nederland.. Maar ik ga het Beliziaanse go slow zo lang mogelijk proberen vast te houden. En die ene Juan kon helaas toch niet in de koffer mee, dus vlieg ik zometeen op Valentijnsdag naar huis, all by myself 😉