Nadat we afscheid hebben genomen van Jan, reizen Hanneke, Tom en ik alleen verder naar Tulum: een plaats aan de Caribische kust van Mexico. En Caribisch is het zeker!

Een turquoise zee, wit zand dat bijna pijn doet aan je ogen, wuivende palmbomen, een strakblauwe lucht en een temperatuurtje van 30 graden. Ook hier hebben we weer geluk en vinden we een idyllische slaapplek: ons eigen huisje op het strand, met rieten dak en huisdier Japie Krekel.

De reis is de afgelopen twee weken best intens geweest, veel gezien en gedaan. We hebben behoefte aan een beetje rust en doen dan ook een paar dagen lang helemaal niets. Slapen, vanuit ons huisje het strand op rollen, bruin bakken, zwemmen, vanaf het strand weer terugrollen naar het restaurant, tequila drinken en oneindig veel potjes Sequence spelen. Als kers op de taart nemen we ook nog een relax massage op het strand. Al snel zijn we zo relaxed dat we in slaap vallen, al komt dat vooral doordat de Mexicaanse vrouwenhandjes zó zacht masseren, dat we nauwelijks nog door hebben dat ze iets doen..

Onderwater bucketlist
We raken helemaal in onze verwilderde beach mode en besluiten een dag langer te blijven. Er is dan ook nog wel tijd voor iets actiefs, dus besluit Tom te gaan duiken in een cenote, waar ie oog in oog komt te zwemmen met een krokodil! ’s Middags gaan we met de Duits-Mexicaanse pirate in the caribbean Johannes mee op een snorkeltripje. Voor de kust van Tulum ligt namelijk een enorm groot rif, van ruim 250 kilometer lang, wat het tweede grootste rif van de wereld is. Op het moment dat onze duikbril het water raakt, worden we meteen verrast met een schildpad en twee stingrays (pijlstaartroggen) die onder ons door zwemmen. Wow, supercool! Schildpadden had ik al wel vaker gezien, maar stingrays stonden nog op mijn onderwater bucket list! In de minuten erna zie ik er tientallen. Supergaaf! We varen vervolgens nog langs de Maya Temple of the Wind, die prachtig aan de kust ligt. Johannes legt nog wat vernuftige Maya bouwtechnieken uit. Ik krijg steeds meer respect voor dat slimme volkje.

Cenote van de heks
Na een paar dagen besluiten we verder te reizen en nemen we in 3 uurtjes de ADO bus naar Bacalar. Het OV is supergoed geregeld in Mexico en elke bus is een (airco)feestje!

Bij aankomst fietsen we wat door het stadje en worden we door een aardige, ietwat beschonken Mexicaan overgehaald om de lokale cenote te bezoeken. De zwarte cenote staat bekend als de ‘cenote van de heks’ en dus krijgen we eerst een mooi verhaal te horen over de lokale heks die in een dier verandert en de doden die er elk jaar door haar vallen. Maar verder is het een paradijsje, dus we moeten vooral naar binnen. Ach ja, 5 pesos (25 cent), waarom niet?! We lopen een smal pad af en komen dan bij de zwarte cenote, wat een open cenote in de zee is, van 100 meter diep! Tom waagt er een frisse duik in; Hanneke en ik hopen dat de zwarte heks hem niet beneden houdt.

Bij de zwarte cenote ontmoeten we de Amerikaanse Nate. Een uiterst vriendelijke, oprechte, lieve, interessante, spirituele jongen en dus leuk gezelschap. We nodigen hem uit voor het eten en vervolgens eindigen we in een bar met een leuk Chileens live bandje. Hanneke en Tom gaan vroeg naar bed, en ik dans nog wat uurtjes met mijn nieuwe vriend Nate en de Mexicaanse Veronica. Een van de dingen die het reizen voor mij altijd zo bijzonder maakt: je ontmoet nieuwe mensen, maakt vrienden en deelt onvergetelijke momenten.

Seven colours lake
Bacalar is een klein gemoedelijk dorpje aan het 60 km lange Bacalar Lake, ofwel het Seven colours lake. Alles draait hier om het meer, dus boeken we een privé zeilboot, samen met Nate. We varen naar Canal of the Pirates, waar het water kristalhelder is en ons anker kwijt raakt. Gelukkig vindt zeeheld Tom het anker terug en duikt ‘m op. Vervolgens varen we naar de zwarte cenote waar de dag ervoor waren, en snorkelen we wat boven de 100 meter diepte. Tot slot nog langs de blauwe cenote, waar grote stenen in het water liggen, wat eigenlijk geen stenen zijn. De stenen worden gevormd door estromalitos: bacteriën die samenklonteren en verstenen.

Daarna nemen we de taxi naar Los Rápidos: een smal kanaal waar je je door de stroomversnelling heerlijk mee kunt laten drijven. Helaas is het water kleiner dan gedacht en ben je na nog geen 200 meter alweer aan het einde, maar het is wel een prachtig plekje!

Omdat er behalve het meer verder niet heel veel te doen is in Bacalar, reizen we morgen weer verder. Op naar een nieuw land: Belize!