Zon, bounty stranden, cultuur en een beetje m’n Spaans ophalen. Dat wou ik. En zo werd Mexico mijn bestemming. En niet alleen die van mij, maar ook die van Hanneke, man Tom en zoon Jan. Geef iemand als tip om ook naar Mexico te gaan en je gaat ineens met z’n vieren in plaats van alleen! 🙂

We komen ’s avonds aan in Mexico City, downtown. Na 12 uur vliegen zijn we best moe, dus duiken we om 23.00 uur meteen ons bedje in. Ook goed voor de jetlag, want zo zitten we meteen in ons Mexicaanse ritme, waar het 7 uur vroeger is t.o.v. Nederland.

De volgende ochtend wandelen we wat door het centrum, langs Palacio de Bellas Artes, de kathedraal, het Zócalo en de Templo Mayor. Het is zondag en dat merk je, want het is overal super rustig. Je zou vergeten dat er bijna 9 miljoen mensen in de stad wonen (en in de totale agglomeratie zelfs 23 miljoen!). Leuk om even een indruk op te doen van de stad, maar niet een plek waar we graag langer willen blijven. Dus nemen we ’s middags de bus naar Puebla. Het OV is goed geregeld in Mexico, dus zitten we twee uur lang in een luxe touringcar. Het eerste uur vooral nog langs de buitenwijken van Mexico City, daarna wat meer langs droge heuvels. Van achter de heuvels doemt er een enorme vulkaan op: de Popocatepétl met zijn rokende pluim en de besneeuwde bergtoppen eromheen. Mooi plaatje..

Puebla

Puebla is de vierde stad van Mexico, maar toch voelt het centrum als een gezellig dorpje. Kleurrijke straatjes, leuke winkeltjes en lieve mensen. We wandelen naar het zócalo (centrale plein in elke stad), waar oude opaatjes, stelletjes en gezinnen zich vermaken, vergezeld met clowns, acrobaten, dansers, muzikanten, ballonnen en ander vermaak. Wat een gezelligheid en wat een heerlijk sfeertje! Vervolgens lopen we naar Callejón de los Sapos, waar we met onze neus in de mantequilla vallen, want er is markt op zondag! Mooie antieke spullen en oude Mexicaanse troep door elkaar, aangevuld met talavera (typisch aardewerk van Puebla). Jan en ik laten een heuse (henna) tattoo zetten: Jan een kompas op z’n kuit en ik een infinity teken met vogeltjes aan de binnenkant van m’n arm. Een stukje verderop besluiten we voor een ander primeurtje te gaan: we eten voor het eerst in ons leven een insect! Zo’n lekker knapperig gefrituurd sprinkhaantje. Ieuw, super zout en sterk van smaak. Het vrouwtje vraagt of we nog een handje willen, maar nee, bedankt.

Een stukje verderop stuiten we in een parkje op een live band, een dansvloer en tientallen salsadansende oudjes. Het duurde dan ook niet lang of ik stond met het ene opaatje na de andere te dansen. Eén man kwam zich zelfs nog even verontschuldigen: hij moest helaas met zijn vrouw mee naar huis, maar had graag nog een keer met me gedanst… haha! Heerlijk sfeertje!

Het wordt zes uur. De zon gaat bijna onder dus het wordt koud. We besluiten om ons even op te warmen op een dakterras met een Don Julio: een shotje tequila. Hij smaakt heerlijk, dus besluiten we er ook nog een mezcal achteraan te bestellen, een typisch Mexicaanse drank. In plaats van zout en limoen, krijg je hier chilipeper en sinaasappel bij. Zo, die komt aan..! Die Mexicaanse shotjes zijn geen Spaanse chupitos! De glazen zijn twee keer zo groot, en tellen voor twee. Maar.. “tres es la regla” (drie is de regel) volgens de ober, dus vooruit, nog een mezcalletje. Hoppa. Inmiddels kunnen we alleen nog maar keihard lachen, luidkeels zingen en proberen we recht naar huis te lopen. We duiken een restaurantje in, wat heel chic blijkt te zijn en waar we ons uiterste best doen om normaal te doen. Dat mislukt.

Op de kaart staan diverse moles poblanos. Mole is een saus van chocolade en chili, waarvan men in Puebla zegt dat het oorspronkelijk uit Puebla komt (daar denken ze in Oaxaca anders over..). Dus vinden we dat we dat hier moeten proberen. We bestellen vier verschillende soorten moles. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik het lekker vind: mijn focus ligt vooral op het zo normaal mogelijk mijn bord leeg eten.

Eenmaal terug in het hostel eindigen we op het dak met een paar anderen uit het hostel. Vanavond is er een maansverduistering, dus wachten we met z’n vieren met een dik vest en onder een dekentje hoopvol op een mooie, vuurrode bloedmaan. Vuurrood wordt ie niet, maar het blijft bijzonder. Na 1,5 uur zijn we helemaal verkleumd, want het is hier echt niet zo warm als dat we dachten. De kater komt inmiddels ook al om de hoek kijken, dus duiken we om twaalf uur ons bed in.

Gelukkig voelen we ons de volgende ochtend weer zo fris als een hoentje, dus lopen Hanneke en ik nog even het stadje in. We bezoeken de Santo Domingo kathedraal, die ook op het symbool vormt op het bankbiljet van 500 pesos. Het is al goud wat er blinkt van binnen, erg indrukwekkend.

Cholula

De volgende dag nemen we de taxi naar één van de pueblos mágicos (magische dorpjes): Cholula. Het stadje staat bekend om zijn enorme piramide (groter dan die in Egypte), waar een tweede piramide overheen is gebouwd. Het grootste gedeelte zit in een heuvel onder de grond, maar het kerkje bovenop de top is nog zichtbaar. We wandelen naar boven en bezoeken het kerkje, welke wederom goud is van binnen. Rondom hebben we prachtig uitzicht over de stad en over de rokende Popo. We wandelen nog wat door het stadje, lunchen met wat quesadillas, taco’s, bonenpuree, chilipepepers en ander lekkers en dan is het tijd om te gaan. We nemen de taxi naar het vliegveld van Puebla, want vanavond vliegen we naar de andere kant van het land: Cancún! Hopelijk is het daar een beetje warmer..