Vanuit Mindelo (São Vicente) nemen we de boot naar het volgende Kaapverdische eiland: Santo Antão.

Koffie, banaan, suiker en papaya
Na een paar uur varen komen we aan in Porto Novo, een levendige havenstad. Het heeft een gezellige sfeer, maar Santo Antão heeft veel mooiere plekken, dus nemen we meteen een lokaal busje richting de Paúl vallei. Het hele eiland kent slechts een paar wegen, dus rijden we dwars door het binnenland door een bruinrood Mars-achtig kaal landschap naar de oostkant van het eiland. Bij het stadje Paúl, dat zich vormt door een weg langs de zee, stappen we over op een ander busje en rijden we de Paúl vallei in omhoog. Bijna bovenaan ligt een geel gebouwtje: Casa Cavoquino, wat onze overnachtingsplek is voor de komende dagen. Een klein guesthouse waar we de enige gasten zijn, gerund door een aardig Spaans echtpaar. Van de paar guesthouses in de vallei, heeft deze sowieso het mooiste uitzicht over de hele vallei. Nadat we tien minuten vanuit onze slaapkamer hebben genoten van dit prachtige uitzicht op de groene vallei – wat in een ander seizoen nog groener schijnt te zijn – besluiten we er recht op af te lopen. We lopen het slingerende pad naar beneden de vallei in. Langs bananen, koffie, cacao, suikerriet, papaya en nog meer mooie landbouwproducten. Mensen groeten met een brede glimlach, kinderen spelen tussen de was op het dak en geiten laten van zich horen, maar verder is de vallei stil en het plattelandsleven rustig. Het werkt ontspannend, al voelen we onze knietjes na een paar uur afdalen wel. Eenmaal beneden eten we aan zee een pizza en kletsen we wat met een Kaapverdiaans meisje, dat vrijwilligers zoekt voor een programma om vrouwen te laten praten over huiselijk geweld d.m.v. theater. Het schijnt veel voor te komen op Kaapverdië. Het klinkt als een prachtig project, maar helaas zijn we volgende week alweer terug in Nederland.

Mooiste dorp ter wereld
De volgende dag nemen we een lokaal busje naar een natural swimming pool aan zee. Na wat verkoeling reizen we verder naar Ribeira Grande: een gezellig stadje met leuke winkeltjes. We zijn jaloers op de mooie kleuren van de Kaapverdiaanse vrouwen, dus kopen we een gekleurde stof om zelf ook zo’n mooie bandana te maken.

Vervolgens reizen we verder naar Ponta do Sol, het noordelijkste puntje van het eiland. Vanaf hier starten we een wandeling de bergen in naar Fontainhas, wat door National Geographic is uitgeroepen tot een van de mooiste dorpjes ter wereld. We hiken langs een slingerend bergpad omhoog, langs steile rotskliffen die boven de oceaan hangen. Onderweg hebben we prachtig uitzicht op Ponta do Sol, varkensstallen en de oceaan. We komen bijna niemand tegen. Na circa twee uur, zien we Fontainhas in de verte verschijnen. Het dorp bestaat uit een paar gekleurde huisjes en heeft inderdaad een prachtige ligging!

Het einde van de wereld
De volgende dag rijden we een bergketen omhoog met uitzicht op twee valleien. Zowel rechts als links duizelt de hoogte. Bovenaan rijden we de wolken in, wat voelt als het einde van de wereld. We zien nog net het topje van de berg naast ons boven het witte wolkendek onder ons uitsteken. Een magisch gevoel.

Aan de andere kant dalen we weer af en rijden we naar de Cova krater: een grote krater, die vanwege het droge seizoen niet zo groen meer is, maar een beetje dor. Vanuit de krater beneden willen we omhoog wandelen voor hét uitzicht van het eiland. Onderweg ben ik echter weer eens superziek geworden van een druppeltje verkeerd water of hapje eten, zoals in elk land gebeurt. Heb onderweg bijna elke wc van het eiland gezien. Maar vanaf de top schijn je een adembenemend uitzicht op de Paúl vallei te hebben, nóg mooier dan vanuit onze Casa Cavoquinho. Dus sleep ik mezelf, gewapend met een wc-rol, de berg op. Volledig uitgeput en trillend op m’n benen klimmen we over de rand.. en dan.. zien we wit! De vallei is volledig gehuld in een dik wit wolkenpak. Het uitzicht beperkt zich tot 3 meter zicht, in plaats van kilometersver. Bummer! Jammer dat we dit uitzicht nu niet te zien krijgen, maar de wolken blijven toch ook wel een magisch plaatje geven. We strompelen weer naar beneden en rijden vervolgens nog naar een ander dorpje. Ook daar hiken we weer stapvoets omhoog door een bos van naaldbomen. Ik kan eigenlijk echt niet meer, maar wil Suzan ook niet in haar eentje omhoog laten lopen dus ga ik toch mee. En ook hier was het weer de moeite waard en hebben we een prachtig uitzicht.

’s Middags nemen we de boot terug naar eiland São Vicente. Op de boot  pakken we nog wat laatste zonnestraaltjes mee voordat we weer terugvliegen naar Nederland. We maken vrienden met een groep Kaapverdiaanse militairen, die hun ogen niet van onze bikini af kunnen houden. We krijgen Portugese liefdesverklaringen en briefjes in onze hand, met romantische teksten als dat het water hun in de mond loopt. Ahum?!

’s Avonds eten we in het gezelligste café van Mindelo, Casa Café Mindelo. We ontmoeten er onze Franse surfdudes van een paar dagen geleden weer en twee cameramannen van het Nederlandse tv-programma Helemaal het einde, dat een aantal families een jaar lang op Kaapverdië volgt. Samen met hun verplaatsen we ons naar een klein muziekcafeetje. Om onze prachtige reis af te sluiten, drinken we nog een paar stevige cocktails en zingen we als een nachtegaaltje mee met de knapste Kaapverdiaan van het eiland en zijn gitaar..