Met de neus in de taxi-wind rijden we vanaf het vliegveld door het Mauritiaanse landschap: groen, palmen, suikerrietplantages, bergen en zee. Als ik niet zou weten dat Mauritius in de Indische oceaan ligt, zou ik zeggen dat ik in de Cariben ben geland. Het zou Jamaica kunnen zijn, of Suriname. In ieder geval een lekker Creools sfeertje.

Dododood

Mauritius is het land van de dodo. Het enige land waar de beruchte vogel ooit leefde. Alles draait hier dan ook om de dodo: de dodo bar, dodo hotel, dodo winkel, dodo op de bussen etc. Maar de eerste vijf minuten op Mauritius wordt ons door de taxichauffer al meteen iets flink duidelijk gemaakt. “You Dutch..?! Ooh yes.. I know you, because of you the dodo is dead now!”. Right.. Blijkt dus dat wij die dodo vroeger verdomd lekker vonden en de beesten opaten totdat er geen meer over was. De slogan Kip, het meest veelzijdige stukje vlees, kip komt spontaan in me op. “Sorry man, it wasn’t us”. 

Het noorden 

De eerste nachten verblijven we in Grand Baie, een schattig klein stadje aan de kust in het noorden. Vanuit hier nemen we de 100-decibel-herrie-bus naar de hoofdstad Port Louis. Bij een Indiase tempel worden we uitgenodigd om mee te eten. Lekker met je handen roeren in een of ander groen prutje en witte pappige rijst. In tegenstelling tot wat je verwacht, is het grootste gedeelte van de Mauritiaanse bevolking Indiaas. Dus het Indiagevoel pakken we ook nog even mee. Het centrum van Port Louis hebben we verder snel gezien dus rijden we naar de botanische tuinen in Pamplemousses. We zien een prachtige vijver met waterlelies, landschildpadden én een bloeiende boom. De beste boom bloeit maar één keer in de 30 tot 80 jaar en gaat daarna dood. We hebben dus het genoegen deze bloeiende doch stervende boom mee te maken. Bijzonder!

Het oosten 

Vervolgens gaan we naar het oosten, naar Trou d’eau douce. Vanuit hier nemen we een bootje naar Île aux Cerfs, een  paradijselijk eilandje (alsof Mauritius zelf dat nog niet is). Helaas kunnen we niet snorkelen vanwege de vele zee-egels, maar het strand biedt genoeg moois.

’s Avonds lopen we naar Touessrok resort & spa, een 5* hotel voor de creme de la creme. Whitney Houston is er ook geweest. Mijn collega Erwin woonde 10 jaar op Mauritius en werkte voor o.a. dit hotel. Hij heeft nog veel connecties hier dus na wat appjes worden we op een lijst gezet zodat we toegang krijgen tot het hotel. Eenmaal bij de bewaakte poort worden we toch geweigerd. Er wordt wat heen en weer gebeld, maar het mag niet baten. Een groep Nederlandse jongens komt eraan rijden en vragen of we in willen stappen. Na 10 minuten wachten mogen we dan eindelijk door rijden. Eenmaal binnen vinden ze de boys echter niet chic gekleed genoeg voor het diner. Jammer voor hun, dan gaan wij wel! We worden naar een Indiaas restaurant geleid. Geen idee wat dit geintje gaat kosten, maar we kunnen niet meer terug. We krijgen een bindi op ons voorhoofd geplakt, dineren uberluxe (en uberduur) en worden vermaakt met Afrikaanse dans. We voelen ons als twee prinsesjes. Aan het eind van de avond nog even een veel te dure taxi naar ons eigen stulpje et voilá, we voelen ons als Whitney.

Het westen

Vanwege gebrek aan voorbereidingstijd gaan we kriskras over het eiland en besluiten we met de bus naar Flic en Flac in het westen te gaan. Beetje geld sparen na het Touessrok avontuur. Het OV kent hier alleen geen tijden en dus wacht je geduldig af totdat er een bus komt. Toen we ongeveer een ons wogen, kwam er eindelijk een bus. De bus rijdt echter de verkeerde kant op, maar een lief Mauritiaans mevrouwtje maakt ons in het Frans duidelijk dat ie zo weer omdraait. Na een half uur draait ie inderdaad om en rijdt weer terug. Zo zijn we inmiddels 2 uur verder en nog geen meter opgeschoten nu we weer langs ons appartement rijden. Geduld Chantal, geduld, het is vakantie..

Bij het eerstvolgende stadje, Flacq, besluiten we de 100-decibel-herrie en 100-meter-per-uur-bus toch maar weer te verlaten en nemen we alsnog een taxi naar Flic en Flac. Eén van de mooiste stranden van Mauritius naar het schijnt. We liggen heerlijk een middagje aan het strand in de winterse zon (27 g). Ik vermaak me bijna twee uur lang in het water en kijk m’n ogen uit tijdens het snorkelen. Ik maak wel 110 foto’s en filmpjes van de mooiste vissen. ’s Avonds krijgt m’n camera echter kuren en delete m’n sd-kaartje zichzelf. Mèèèèh, alle foto’s weg!

Het zuiden 

Tot slot rijden we naar Le Morne in het zuiden. We slapen in de heuvels met prachtig uitzicht op de baai. Met de taxi rijden we naar Chamarel, wat bekend staat om de gekleurde heuvels in 7 kleuren. Save the best for last, dacht ik in Nederland. Nou, dat dacht Mauritius ook. Net aangekomen stort het z’n hele hemel uit boven Chamarel. Wat wel heel gunstig is voor de mooie hoge Chamarel waterval, maar de 7 kleuren worden langzaam één kleur. Bummer.

De volgende ochtend staan we vroeg op om de berg Le Morne Brabant te beklimmen. De berg kent veel historie en staat symbool voor de slavernij. Veel slaven, marrons, vluchtten de heuvels in. Toen ze een groep mannen in uniformen aan zagen komen, waren ze zo bang dat ze zelfmoord pleegden door van de berg naar beneden te springen. Dat zijn wij niet van plan, maar we willen wel heel graag van het prachtige uitzicht op de baai genieten. Helaas duurt het ‘even pinnen’ die ochtend een paar uur bij gebrek aan taxi’s (liften dus), gebrek aan ATM’s in Le Morne en niet-werkende ATM’s in het volgende dorp. En daarna weer regen. De berg beklimmen is dus helaas niet meer gelukt.

Met een laatste briefje van 50 euro kunnen we nog net wat roepies wisselen bij de lokale supermarkt om een taxi naar het vliegveld te nemen en dan zit ons avontuur in Mauritius er alweer op! We zwaaien de vele honden, tropische vogeltjes, witte stranden, Indiase mensen, bruine bergen en blauwe baaien vanuit het vliegtuig gedag. Dag Mauritius, op naar Madagaskar!