Jordanië heeft veel moois te bieden, maar waar het het meest bekend om staat is Petra. Jordanië’s nationale trots. Petra herbergt namelijk een van de zeven nieuwe wereldwonderen. Het is de stad van de Nabateeërs die zich er rond de 6e eeuw vóór Christus al vestigden. ‘De rode stad’, waarin alles uitgehouwen is uit rotsen. Rond de 2e eeuw ná Christus vestigden de Romeinen er zich en voegden er een aantal gebouwen aan toe. Helaas werden veel gebouwen rond de 5e eeuw verwoest door aardbevingen en werd de stad vergeten. Pas aan het begin van de 20e eeuw werd de stad weer ontdekt en is een Brits archeologisch team begonnen met het uitgraven van de stad.

De schatkamer 

Aan het eind van de middag lopen we de siq in, een kloof met prachtige roze gewelfde rotsen en oude afbeeldingen. Na 1,2 km doemt achter een zonnestraal en het stof van de paardrijtuigen die er doorheen vliegen het wereldwonder op: de roze treasury, oftewel de schatkamer. Zo mooi!

Nieuwe vrienden bij zonsondergang

We lopen verder en komen langs de koninklijke tombes en een Romeins amfitheater. We zoeken een rustig plekje om van de zonsondergang en onze chocolaatjes te genieten, maar tevergeefs. We worden steeds aangesproken door filmfiguren op een ezel, muilezel of paard. Ze zien eruit als de bandieten van Indiana Jones of de Pirates of the Caribbean. Het zijn de bedoeïenen, die zich in de oude stad hebben gevestigd en leven in de uitgehouwen grotten in de bergwand. Ze laten ons niet met rust en uiteindelijk geven we ons er maar aan over en kijken we met een hele groep bandieten om ons heen naar hoe de zon achter de bergen wegzakt.

Petra by night 2.0

Het is 19.00u, het park is inmiddels leeg gelopen en er is niemand meer te zien. Vanaf 20.30u begint Petra by night, waarbij de schatkamer wordt verlicht met kaarsjes en je voor 25 euro kunt genieten van een show met een fluit en een gitaar. Twee bedoeïenen nodigen ons uit om met hun ezels Shakira en Zebra mee te gaan naar hun grot, omdat je vanaf daar Petra by night van bovenaf kunt bekijken. We besluiten met ze mee te gaan. Tegenwoordig is het niet meer zo vanzelfsprekend om twee wildvreemden te vertrouwen en mee te gaan, maar op reis is het soms het leukste wat je kunt doen. Je mee laten voeren door de locals naar prachtige plekken. Christien laat zich op Zebra naar boven brengen, maar ik vertik het om langs een diepe afgrond en smalle traptreden op een ezel te gaan zitten, dus ik loop. Drie kwartier later komen we in het pikdonker aan bij de grot en zien we de honderden kaarsjes voor de schatkamer van bovenaf. Een magisch moment, picture perfect.

Living the bedouin lifestyle in Petra

Totdat na een uurtje we langzaamaan verkleumen van de kou en ook daar de “you make me very happy” wordt uitgesproken en ze dicht tegen ons aan komen zitten. Zucht.., hitsig volkje die Arabieren. Let’s go back. En zo brengen de bandieten ons weer terug naar beneden. Vanaf daar is het nog 2 km naar de uitgang en er is werkelijk niemand meer, het park is allang gesloten. Ik zie geen hand voor ogen, dus geef ik me uiteindelijk toch maar over en stap ik op de rug van ezel Shakira. Tot twee keer toe zakt het arme dier door zijn pootjes en ik heb geen idee op wat voor een plek ie omvalt. Doodsangsten. Maar even verderop merk ik dat lopen ook geen optie is, en zo rijden Christien en ik achterop bij de bandieten op Zebra en Shakira de siq uit. Pikdonker, stil, een sterrenhemel en een live gezongen bedoeienenlied dat echoot door de siq. Ik voel me 1001 nacht en Indiana Jones tegelijk.

Bandietenvrienden

De volgende dag willen we met zonsopkomst in Petra zijn, maar dat wordt ergens rond 15.00 uur. Ach ja, Petra is toch het mooist als de zon onder gaat. We lopen de holy steps omhoog naar de Hoge Offerplaats en genieten van het uitzicht op de oude stad. Eenmaal beneden komen we onze bandietenvrienden weer tegen. We proberen ze een beetje af te houden, maar ze zijn zwaar beledigd. We zijn toch vrienden?! Dus lopen ze weer met ons mee. We moeten op de ezel. “No woman no cry, no donkey we die” is hun slogan. Christien zit dus al snel weer op de rug van Zebra. Ik probeer nog een stukje op ezel William Shakespeare, maar mijn doodsangst komt toch weer terug dus ben ik er ook al snel weer af en loop ik zelf de honderden treden omhoog naar het klooster. We komen er precies aan als de zon alweer onder gaat en het klooster goud kleurt. Prachtig, gotta love Petra. 

24.000

Daarna weer terug naar beneden en eenmaal beneden is ’t pikdonker. We zijn gebroken van het rijden op een kameel, paard en ezel en het drie keer een berg op klimmen, allemaal binnen 24 uur. Elke spier doet zeer. Opnieuw lopen we weer 2 km in het pikdonker in ons eentje naar de uitgang van het park. Hoe krijgen we het weer voor elkaar?! Maar wat een bijzondere ervaringen hebben we gehad, Petra weer helemaal voor onszelf. En dat is bijzonder als je bedenkt dat er overdag zo’n 4000 toeristen van een cruiseschip rondliepen. Bij de uitgang kijken we op onze telefoon: 24.000 stappen gezet vandaag. Wow. En nu naar bed.