In nog geen half uurtje rijd je zo vanuit Kingston de bergen in en waan je je in een andere wereld. De Blue Mountains, waarvan niemand precies weet waarom ze zo worden genoemd. Het zijn de bergen waar slaven ten tijde van de Spanjaarden en Britten naartoe vluchtten en daar hun eigen community stichtten: de maroons. 

Red light district

In de bergen sliepen we in het Red light district. Waar we eerst nog dachten dat de naam toevallig gelijk was aan wat wij van ons eigen hoofdstadje zo goed kennen, bleek niets minder waar. In de koloniale tijd werden veel (zieke) militairen naar de bergen gestuurd waar zich, toen en nu nog steeds, een militair kamp bevindt. Uiteraard werden er in die tijd ook wel eens ladies naartoe gestuurd, dus het ging wel degelijk om een Red light district!

We sliepen in Rafjam’s bed & breakfast, super idyllisch gelegen in een tuin bij een waterval met uitzicht op de bergen, koffieplantages en de groene vallei. 1 toerist, geen wifi, ’s avonds ook geen elektriciteit en dus lagen we al om 19.00 uur in bed haha. Ons plan was eigenlijk om naar de Blue Mountain’s peak te hiken, die met zijn 2256 meter de hoogste berg van Jamaica is. Echter bleek het tripje 100 dollar pp te kosten, en dat was me iets te veel voor een hike middenin de nacht waarbij je niks ziet, alleen bij zonsopkomst het uitzicht. Bovendien kunnen de temperaturen ’s nachts tot rond het vriespunt dalen, en ik had toch meer zin in wat warmte. Dus besloten we om overdag een hike te maken naar rasta camp. 

Rastafaribeweging

Na een pittige klim omhoog (mijn god, Nederland is zo plat en we zijn echt niks gewend en ik sport al maanden niet..), kwamen we aan bij dit dorp van de rastafari’s. Een vrouw uit de community gaf ons in de ‘tempel’ uitleg over dit geloof, wat veel Jamaicanen aanhangen, waaronder Bob Marley. Uiteraard eerst proper aangekleed met bijbehorende rok en (echt belachelijke) paarse discomuts om de haren te bedekken. Hilarisch, we konden maar moeilijk onze lach inhouden, maar wilden toch respectvol blijven. En zo leerden we dat het in de rastafaribeweging allemaal draait om de god Haile Salassie, die in 1930 tot keizer van Ethiopie werd gekroond. Dat ze 5 keer per dag bidden, zaterdag ‘worship-dag’ is en er dan veel gezongen en gedanst wordt in de tempel. Dat de langedreadlocks een uiting zijn van hun geloof en veel Jamaicanen het alleen als trend dragen. Dat ze hun eigen feestdagen hebben rondom geboorte en wederopstanding, men gedoopt kan worden en het verder dus eigenlijk best op het christelijke geloof lijkt. Homo’s en lesbiennes hebben ze liever niet, geboortebeperking ook niet. Kinderen krijgen doe je vanaf je 18e, in principe geen seks voor het huwelijk maar als je wilt kun je eerst seks hebben als de priester je maar tot één verklaart, dan kun je daarna de bruiloft nog wel regelen. De vrouw was super open  – ze legde doodleuk uit hoe vies ze het vinden als de piemel eerst in een anus gaat en daarna in een vagina en daarom homoseksualiteit niet oke is -, dus we konden al onze vragen stellen. Interessant!

Autokerkhof

Verder kwamen we tijdens onze hike vooral veel lieve mensen tegen (je moet hier echt een uur extra uittrekken voor alle praatjes onderweg), kolibri’s en tig auto’s klaar voor de sloop, soms nog nauwelijks herkenbaar als auto. Bij navraag blijkt een auto voor veel mensen een belangrijk ding te zijn in hun leven. Men bewaart ‘m dan ook graag en zet ‘m als souvenir dicht bij huis neer. Te grappig, moet je voorstellen dat iedereen in Nederland dat ook zou doen! 

Na de paar dagen frisse berglucht trekken we weer verder naar de kust: Port Antonio, de van oorsprong eerste toeristische bestemming van Jamaica!