Als echte travel addict heb ik natuurlijk alle afleveringen van Floortje naar het einde van de wereld gekeken. Eén van de afleveringen ging over de Floating Doctors in Panama. Een groep doktoren en vrijwilligers die met de boot medische zorg verlenen aan de lokale bevolking in afgelegen gebieden. Tijdens m’n reis sprak ik toevallig een meisje die daar vrijwilligerswerk had gedaan en hun basis bleek op Isla Colón te zitten. Hoe leuk! Dus besloten Celien en ik te proberen om er een kijkje te gaan nemen. Op Isla Colón zit een verpleeghuis waar ze ook een paar dagen per week zijn. Na wat rondvragen bleek er bij de lokale bevoking helaas geen belletje te gaan rinkelen bij Floating Doctors. Echter toen we langzaamaan ontdekten dat asylo het woord was dat we nodig hadden, kon iedereen ons de weg wijzen. 

Verpleeghuis

We zijn dus naar het verpleeghuis gegaan en hebben gevraagd of we binnen mochten kijken. We werden met open armen ontvangen. Zo bijzonder om daar te zijn! Ook wel echt heel heftig. Zo lopen er bijvoorbeeld drie patiënten met schizofrenie rond. Ik vond het nogal genant om foto’s te gaan maken, maar ‘gelukkig’ wilden de patiënten zelf maar wat graag op de foto. Zoals de vrouw met lepra. Zo lief, maar ook zo gek om lepra van dichtbij te zien. Het voelt als een ziekte die voor ons al lang niet meer bestaat, maar nog wel degelijk aanwezig is! Ook lag er een oud vrouwtje, die zó dun was dat het meer leek of ze al 3 weken dood was dan dat ze nog leefde. Het bleek dat ze zo gevonden was door haar buren. Haar buren hebben geld ingezameld om haar naar het verpleeghuis te krijgen. Ondanks alles, is ze heel positief. Wow. Ook nog gepraat met een moeder die er samen met haar twee verstandelijk gehandicapte dochters zit. In dit soort situaties is het zo fijn om Spaans te kunnen spreken, want dan kun je echt met de mensen praten en hun verhaal horen. En de omstandigheden zijn natuurlijk alles behalve perfect zoals in Nederland. Het gebouw is oud, superwarm (geen airco), het stinkt overal en er zijn slechts twee slaapzalen met krakkemikkige bedjes en dunne matrassen. In Nederland zou geen bejaarde het er overleven.

We hebben nog even met de eigenaresse (een Amerikaans vrouwtje van 71) en de vrijwilligers gepraat en Celien heeft besloten om er een week vrijwilligerswerk te gaan doen! Ze studeert verpleegkunde (OK-assistent en anasthesie), dus voor haar een supermooie ervaring. Ik heb er ook nog over nagedacht om niet meer verder te reizen en m’n laatste week daar door te brengen. Toch besloten het niet te doen. Ik denk oprecht dat ik het niet aan zou kunnen om een week lang in die omstandigheden voor oude en zieke mensen te zorgen. Ze te douchen, tanden poetsen, ‘ongelukjes’ opruimen, eten maken, het gebouw repareren, de tuin in orde houden etc. Echt superveel respect voor de mensen die er (vrijwillig) werken.

Al met al ben ik heel blij dat ik er wel een indruk van heb kunnen krijgen. Het geeft je toch even een realistischer beeld van Panama dan alleen de paradijsjes waar je je steeds in begeeft, op hetzelfde eiland notabene. Onvergetelijke ervaring!