Na een lange reis vanaf Santa Catalina (8,5 uur met het OV) aangekomen in Boquete. Ja, de plaats waar de Nederlandse meisjes Kris en Lisanne vorig jaar verdwenen zijn in de jungle. Ik hoef dus niemand meer uit te leggen wat Boquete is. Toch doe ik het.

Een dorpje/ klein stadje in de bergen, waar de temperatuur dus een stuk aangenamer is dan elders in Panama. Even geen hitte meer, maar gewoon lekker warm met een koel briesje.

Quetzal?! 

De eerste dag samen met Celien ’s ochtends vroeg opgestaan om de Sendero de los Quetzales te doen: een hike waarbij je de mooie Zuid-Amerikaanse vogel de quetzal zou kunnen spotten. De hike gaat dwars door het nationaal park van de vulkaan Barú, van Boquete naar Cerro Punta. We wilden heel graag met een gids gaan, om iedereen in Nederland gerust te stellen maar ook omdat een gids natuurlijk veel makkelijker de quetzal voor je kan spotten. Echter toen we bij de entree van het park aankwamen, bleek dat je daar geen gids kunt huren. Omdat we geen zin hadden om helemaal terug te moeten naar Boquete town, besloten we de hike dan toch maar met z’n tweeën zonder gids te doen.

De hike was best zwaar, in totaal 7,5 km, waarvan kilometers lang alleen maar omhoog klimmen. Het pad was smal, maar gelukkig goed te volgen. We kwamen helemaal niemand tegen. En helaas ook de quetzal niet! Wat we wel zagen: een katje en een eekhoorn! Niet echt dieren die je verwacht middenin de jungle.. Het katje miauwde heel hard en bleef ons maar achtervolgen, zo zielig!

We hebben echt heel vaak aan Kris en Lisanne gedacht. Ook al hebben zij een andere trail gelopen dan wij, je kunt je helemaal voorstellen hoe het gegaan is. Ook bij ons pad was het regelmatig superglad en loop je langs diepe dichtbegroeide afgronden. Even niet opletten of een gekke beweging maken vanwege een of ander groot insect en het kan misgaan. Niet dat het per se een levensgevaarlijk pad is, maar in de jungle zit een ongeluk nou eenmaal in een klein hoekje. Ook hield ons pad ineens op en leek het alleen aan de overkant van de rivier verder te gaan. Instinctief denk je dan: “dan zullen we wel de rivier moeten oversteken”, maar voor hetzelfde geld denk je dat je rechtdoor moet en ga je de diepe jungle in en ben je verdwaald.

Toen we het park weer uitkwamen moesten we nog een uur lopen naar Cerro Punta, om vanaf daar met een bus via David weer terug te komen in Boquete. Het pad liep alleen maar naar beneden, dus gelukkig kwamen we halverwege een auto tegen die ons een lift naar beneden wilde geven. Daarna nog weer 3 uur in de bus gezeten. Een lange dag, we waren helemaal uitgeput.

Verder niet zoveel gedaan in Boquete. ’s Middags regende het alweer flink en we hadden geen zin om de volgende dag nog een hike te gaan maken. Dus op naar de volgende plek!