Na San Blas was ik eigenlijk van plan om door te reizen naar Santa Catalina. Echter wilden m’n travel buddies Celien en Simon liever eerst nog naar el Valle de Antón gaan. Omdat dat toch op de route lag, besloot ik met ze mee te gaan.

El valle de Antón 

Na een busritje van 2 uurtjes kwamen we aan in El valle, een vallei gelegen in de krater van een vulkaan. Een rustig dorpje, althans nu in het laagseizoen. We besloten om die middag de zogenaamde sunset hike te gaan maken: bij zonsondergang uitkijken over de vallei. Echter ging het eerste stuk alleen maar door het dorp en konden we de afslag naar het pad maar moeilijk vinden. Toen we die eindelijk gevonden hadden, ging het heel steil omhoog. Het begon al te schemeren en het was helemaal bewolkt, dus halverwege had ik eigenlijk geen zin meer om mezelf verder uit te putten en naar de top te lopen voor waarschijnlijk geen uitzicht, en hetzelfde stuk ook nog eens in het donker terug te moeten lopen. Ik besloot dus in m’n eentje terug te gaan (nu wordt heel Nederland boos op me: ik was nog zo gewaarschuwd niet alleen te lopen.. Maar geloof me, dat stuk in m’n eentje terug was veiliger dan in het donker terug te moeten..).

In het hostel kwam ik Rebecca tegen, een studiegenootje van m’n master! Zo grappig om elkaar hier weer te zien sinds we zijn afgestudeerd. It’s a small world after all. Celien en Simon wilden graag nog een dag in El valle blijven om te gaan hiken, maar ik vond El valle niet zo leuk (daarom had ik het ook van m’n lijstje gestreept), dus besloot ik m’n travel buddies achter te laten en alleen door te reizen naar Santa Catalina. Gelukkig had Rebecca samen met wat Duitsers hetzelfde plan, dus konden we samen reizen.

Hop on hop off

Het reizen gaat hier heel apart. In El valle hielden we de eerste de beste bus aan, die ons vervolgens ergens langs de weg dropte in Las Uvas. Hier kwam weer een ander busje, die ons naar Penenomé bracht en dropte bij een of ander tankstation. Gelukkig spreek ik Spaans, anders heb je echt geen idee waar je heen moet. Vanaf daar weer in een bus naar Santiago, waar we dan eindelijk in een bus konden stappen die op de Panamerican Highway rijdt (de lange snelweg van zuid naar noord-Amerika). In Soná moesten we weer uitstappen en weer overstappen op een busje naar Santa Catalina. Vraag me niet hoe het bussysteem hier werkt, maar het werkt blijkbaar, want na 7 uur kwamen we dan eindelijk aan in Santa Catalina.

Surfen! (poging tot..)

Santa Catalina is een echt surfparadijs, omdat de golven hier op de twee stranden perfect zijn voor zowel de pro’s als de beginners. De volgende dag dus maar meteen een surfbord gehuurd, samen met Anna uit Oostenrijk die ik de avond ervoor tijdens het tanden poetsen had leren kennen. Echter was het niet zo’n succes, want na een klein uur was ik al zo moe van het over de golven proberen heen te komen, nog voordat ik ook maar de kans had gehad om op het surfbord te kunnen staan. De golven waren te hoog en ik had inmiddels al liters zout water binnen gekregen, dus ik vond het eigenlijk wel weer mooi geweest. Toch niet helemaal mijn ding, dat surfen. De rest van de middag dus maar lekker doorgebracht in een hangmat met een boek.

Onderwaterparadijs Isla de Coiba

Celien, Simon en ik misten elkaar alweer na één dag, dus kwamen zij gelukkig ook naar Santa Catalina en waren we weer herenigd. De volgende dag met Celine een tripje gemaakt naar Isla de Coiba, een beschermd eiland en marine park en tevens één van de mooiste duiklocaties in de wereld. Ik wilde er heel graag gaan duiken, maar het bleek ontzettend duur en omdat er alleen maar packages waren van meerdere duiken (ik wilde er gewoon één doen..), besloot ik om toch maar te gaan snorkelen. Maar dat was net zo fantastisch, want bij Granito de Oro, een klein eilandje, zagen we super veel gekleurde vissen en hele schollen die langs m’n duikbril zwommen. Prachtig! Ook enorm veel kleine kwalletjes, die behoorlijk prikten, maar al snel konden Celien en ik als echte pro’s de pijn weerstaan. Ik zag twee enorme zeeschildpadden en ineens: twee white tipped reef sharks! Zo cool, ik had nog nooit haaien gezien dus ik was helemaal blij! Daarna nog gehiked naar de top van Isla de Coiba en gesnorkeld bij een ander eilandje, waar we opnieuw schildpadden zagen en een zeeslang. Op de heen- en terugweg werden we ook nog eens getrakteerd met dolfijnen voor de boot. Het laatste half uur begon het echter keihard te regenen (gevoelsniveautje hagelstenen), waardoor het meer op raften leek dan lekker varen in een open bootje. Tja, het regenseizoen begint, dus daar zal ik nog wel vaker last van krijgen. Tot nu toe regent het gelukkig meestal alleen aan het eind van de middag en ’s nachts.

1, 2, 3, 10, 100..

Verder werd ik vanaf El valle geplaagd door muggenbeten. Het begon met 1, 2 en al snel waren het er meer dan 10. In Santa Catalina werd het helemaal feest, want binnen een paar uur waren het er (echt niet overdreven) 100. En dat terwijl ik me continue insmeer met 50% DEET, ’s avonds een lange broek draag en nog geen mug had zien vliegen. Iedereen waar ik mee was en dezelfde plaatsen had bezocht had er misschien één. M’n hele lichaam zit onder en het jeukt verschrikkelijk. Ik besefte me dat ik echt niet 100x geprikt was en dat het een allergie is. Heb ik eerder last van gehad op Curacao en Cuba. Ondanks de anti-allergie pillen die ik inmiddels slik, heb ik in Santa Catalina maar even een avond helemaal alleen doorgebracht op bed. Ik kon niet meer gezellig doen en wist even niet meer wat ik met mezelf aan moest. Van jeuk draai je echt door. Besef me nu ook ineens dat ik er steeds in de tropen in Midden-Amerika last van heb (Curacao, Cuba, Panama..), terwijl ik er in de tropen in Afrika en Azie nooit last van heb gehad. Blijkbaar ben ik allergisch voor het gif van een of andere mug of insect hier. Toch maar eens uitzoeken als ik weer in Nederland ben..!

Verder is er in Santa Catalina niet zoveel te doen als je niet van surfen houdt. Het dorpje is klein (een straat), geen wifi, weinig mensen vanwege het beginnende regenseizoen, het strand ligt 30 minuten lopen verderop en is lelijk met zwart vulkaanzand en sterke eb en vloed. Had me er iets meer van voorgesteld, dus morgen reis ik weer fijn verder. Naar een bestemming waarvan ik de naam nog maar even niet noem, want dan krijgen jullie na de documentaire van laatst misschien slapeloze nachten.. 😉 ¡Hasta luego!