Ook al hebben we de eindbestemming van ons roadtripje zo lang mogelijk uitgesteld, we zijn er nu dan toch echt: Kaapstad!Een dag eerder dan gepland, maar tegelijk ook met 100 ervaringen rijker dan gepland. De auto heeft ons zo ontzettend veel vrijheid gegeven, waardoor we echt veel meer hebben kunnen zien dan wat we hadden durven hopen. Maar goed, het is nog niet voorbij, de eindbestemming is ook één van de highlights. We hebben nog een kleine week de tijd om deze fantastische stad te ontdekken! Toch opnieuw besloten om de auto nóg één laatste keer te verlengen, want Kaapstad is groooot. En omdat we ook hier nog een lang lijstje hebben af te werken, kunnen we nog even lekker een paar dagen langer rondtouren met onze bolide.
Undercover
Bij aankomst zijn we eerst naar Ashanti Lodge gereden: het hostel waar Younes het komende half jaar stage gaat lopen. Undercover, om te kijken hoe het is om als gast in te checken. De volgende dag hebben we onszelf maar ontmaskerd en kennisgemaakt met een aantal van zijn toekomstige collega’s. Leuke plek, veel leven in de brouwerij. Daarna lekker veel in het centrum van de stad bekeken, zoals de Bo-Kaap (islamitische wijk met mooie gekleurde huisjes), City Bowl, uitgaanswalhalla Long Street, de waterfront met de haven en het prachtige uitzicht bij zonsondergang vanaf de Signal Hill.
Robbeneiland
De volgende dag zijn we met de boot naar Robbeneiland gegaan: het eiland waar Nelson Mandela gevangen heeft gezeten. Helaas kan je niet anders dan mee in de toeristische stroom en word je met een bus rondgereden over het eiland. Met een gids, dus dat maakt het wel weer goed en interessant. In het cellencomplex vertelde een oud-gevangene hoe het in die tijd was. Erg indrukwekkend om het verhaal van zo iemand zelf te horen.
Tafelberg
Uiteraard stond het beklimmen van de Tafelberg nog hoog op onze bucket list, dus toen het ’s middags helder weer was en er geen wolkjes omheen hingen, besloten we onze kans niet voorbij te laten gaan en de berg via de Platteklip Gorge te beklimmen. Aangezien de halve wereld die beklimming al eens gedaan heeft, had ik er verder niet echt over nagedacht dat het ook best zwaar zou kunnen zijn. Maar mijn God, de flashbacks van de Drakensbergen kwamen even terug. Pff, het was echt nog een hele klim! Maar goed, na een paar uur stonden we dan eindelijk op de top met een prach-tig uitzicht. We bleven maar foto’s maken. “Nu ik weer”, “Nu samen!”. Picture perfect. En ik deed de wens (nou ja, wens..) dat ik bij thuiskomst echt wat aan m’n conditie ga doen, zodat dit soort hikes voortaan niet meer als een halve marathon voelen..!
Pinpas is.. weg?!
Helaas werden we in Kaapstad opnieuw geconfronteerd met de criminaliteit in Zuid-Afrika. We vebleven in een hostel in Long Street, dus aan het eind van de straat wilden we pinnen bij een Shell station. De hele maand lang hebben we altijd opgelet bij het pinnen, als een soort bodyguard voor elkaar op wacht gestaan en toch ging het hier alsnog mis. Na het pinnen vertelde het stel na mij dat ze niet konden pinnen omdat ik mijn transactie nog niet afgesloten had. Het scherm reageerde niet, hun pasje ging er niet in, dus ze zeiden dat ik mijn pasje er even opnieuw in moest doen om het te beëindigen. Ze zagen er super netjes uit, dus ik vertrouwde ze, ook omdat ik zag dat hun pasje er inderdaad niet in ging. Dus ik deed m’n pasje erin, wilde op CANCEL drukken, maar toen begonnen ze ineens een 10-cijferige code in te tikken, waarna ik m’n pincode in moest drukken. Ik zei dat dat onzin was en kreeg argwaan, dus drukte op CANCEL om mijn pasje er weer uit te krijgen. Maar mijn pasje kwam er weer uit. Ze toetsten opnieuw de 10-cijferige code in en vertelden me dat ik m’n pincode in moest toetsen. Dat deed ik uiteraard niet, maar m’n pasje kwam er ook niet meer uit. De man raakte geirriteerd en liep weg en korte tijd later liep ook de vrouw weg. Ik riep de Shell bediende om hulp om te vragen hoe ik mijn pasje er nou weer uit kreeg, die daarop doodleuk antwoordde: die zit er niet meer in, die hebben ze meegenomen. We stonden er met z’n tweeën bovenop, maar hebben allebei gewoon niet gezien dat ze ons pasje eruit hebben gehaald. Ze verwarren je en in een split second is je pasje weg. Vervolgens kwam er inmiddels een nieuw iemand achter me staan uit een auto die net getankt had, hij was aan ’t bellen, vroeg me tussendoor of de pinautomaat het wel deed. Waarop ik zei dat ie ’t wel deed, maar dat ik m’n pasje er niet meer uit kreeg, dus of hij misschien wist hoe dat werkte. Waarop de man zei “oh, dat gebeurt wel vaker, wacht maar” en begon ook een 10-cijferige code in te toetsen waarna ik m’n pincode moest intoetsen. Ik dacht “huh, zou het dan toch zo werken”, maar ik toetste toch m’n pincode niet in. Achteraf bleek dat die tweede man in het complot zit. De eerste gaat er met je pas vandoor, de tweede wekt vertrouwen waardoor jij alsnog je pincode intoetst, smst je pincode ter plekke door (vandaar die telefoon in z’n hand) aan meneer #1 en ze halen het geld van je rekenining nog voordat je erachter bent…. Gelukkig ben ik er dus niet helemaal ingetrapt en hebben ze m’n pincode niet weten te ontfutselen en hadden ze niks aan m’n pas. Maar goed, pinpas dus wel kwijt. Lang leve Zuid-Afrika!
Schiereiland
We hadden het dus wel weer even gehad met Kaapstad, dus hebben we Long Street even ontvlucht en hebben we een paar nachten op het schiereiland in Kalk Bay doorgebracht in een te mooi hostel met een te lekker ontbijt. Vanuit daar lekker gaan rondrijden over het stuk schiereiland, waar we zijn gestopt bij het beroemde Muizenbergstrand met de gekleurde huisjes, Camps Bay, Hout Bay, Simon’s Town en Boulder’s beach (jeeeej, weer penguins!). Boulder’s beach bleek inderdaad wel veel toeristischer te zijn dan Bettiesbaai, dus gelukkig hadden we de penguins daar ook al gespot. Maar het blijven zulke leuke beestjes, dus ook hier leuk om te zien. Verder zijn we nog naar het Kaap de Goede Hoop NP gegaan, waar zich bij Cape Point ook het meest zuidelijke puntje van Afrika bevindt. Check.
West Coast en de bloemenzee
Alsof we nog niet genoeg gedaan hadden, wilden we onze laatste dag iets écht moois doen om het goed af te sluiten. Volgens een toekomstige collega van Younes moesten we echt naar het noorden, richting West Coast NP en Jacobsbaai rijden. De westkust staat 1x per jaar prachtig in bloei en dat is in de maand augustus. Lucky us. Dus wij op naar West Coast NP. De weg er naartoe vonden we eindeloos saai, in het park was vrijwel niks te zien (oke, verwend, niks nieuws te zien) en toen we het bloemengedeelte in het park eindelijk hadden gevonden, bleek het niet veel meer voor te stellen dan de paars met gele bloemetjes op de hei. Ook Jacobsbaai bleek in de winter niet meer dan een uitgestorven oord te zijn. Voor de Arnhemmers onder ons: een soort Schuytgraaf anno 2005. Dus gingen we via diezelfde eindeloos saaie snelweg weer terug en zat onze laatste dag er alweer op. Bummer.
5500 km
Maar goed, we mogen ze-ker niet klagen want we hebben een fantastische reis gehad. Onze roadtrip van 5500 km (!) zit erop. Zuid-Afrika. Het land waar we biltong, miliepap, koeksisters, kudu, wildebeest en springbok aten.. waar we werden bekogeld met stenen en onze pinpas werd gestolen.. leerden over de apartheid en de gevolgen elke dag nog steeds voelden.. in negen NP’s zoveel prachtige dieren van dichtbij hebben mogen zien, van penguins, walvissen en zeeleeuwen tot de Big Five op de savanne.. ontelbaar keer stopten voor koeien, geiten, schapen, varkens of honden op de weg.. op zoveel plaatsen bedachten dat we daar later ons eigen rondaveltje gaan bouwen.. en waarvan ik alleen naar huis keer, omdat Younes nog 5 maanden blijft om stage te lopen in Kaapstad.
But South Africa, I’ll be back..
footsteps abroad 