Vorige week was het Corpus Christi, beter bekend (of niet) onder de naam Sacramentsdag. Een feest ter ere van het heilige lichaam en bloed van Christus. Niets bijzonders, zou je zeggen, maar daar denken ze in Granada anders over!
Corpus Christi
De hele week vonden er diverse activiteiten plaats. Zo was er op woensdag de tarasca, een optocht die heel leuk geweest moet zijn, maar helaas had een event op Facebook de verkeerde tijd gemeld, waardoor ik die heb gemist. Jammer, want dit zou een niet-religieuze processie zijn en na de Semana Santa meegemaakt te hebben, leek me dat wel een fijne afwisseling. Omdat ik toch graag een processie wilde meemaken, ben ik donderdag naar de volgende gegaan, welke wel weer religieus was. Oftewel, weer zo’n paso van Jezus of Maria wat door de stad gedragen wordt. Dit keer lag de hele stad alleen bezaaid met gras en stro. De processie eindigde bij de grote kathedraal, wat toch wel indrukwekkend en mooi was om te zien.
Feria
’s Avonds ben ik samen met Celine en wat andere meiden naar de feria gegaan. Dit was een heel groot terrein met allerlei camisetas, tenten met muziek en eten en waar iedereen al dan niet flamenco danst. Op de andere helft van het terrein was een héle grote kermis: eettenten, schiettenten, goktenten, botsauto’s, spookhuis, reuzenrad, achtbanen, veel andere enge dingen en zelfs een wildwaterbaan! Het leek net een attractiepark. Helaas voelde ik niet zo de behoefte om tig keer over de kop te gaan of 100 m de lucht ingeschoten te worden, en zorgde zelfs het reuzenrad al voor een verhoogde hartslag, dus de pret was voor mij niet zo weggelegd. Echter wilden de meiden graag in een achtbaan dus besloot ik niet kinderachtig te doen en gewoon mee te gaan. Nou, dat heb ik geweten. Kotsmisselijk en met hoofdpijn kwam ik eruit. Ik voelde me zo beroerd dat ik inmediatamente naar huis ben gegaan en ben gaan slapen haha. Wat een held! Nu weet ik weer waarom ik ook alweer niet van achtbanen hield en waarom ik er al meer dan 10 jaar niet in ben geweest.
Corrida de toros
Zaterdag ben ik samen met mijn Franse huisgenootje Marie naar een echte corrida de toros gegaan, een waar stierengevecht. In Granada staat een grote plaza de toros, maar normaal gesproken is deze gesloten en worden er geen stierengevechten meer gehouden. Ik was heel blij toen ik hoorde dat er deze week vanwege Corpus Christi wel corridas gehouden werden, want ik heb dit altijd al een keer willen zien. Ik ben er natuurlijk op tegen, maar je wilt de Spaanse cultuur leren kennen of je wilt het niet, dus vond ik dat ik het één keer in mijn leven gezien moest hebben. Het was indrukwekkend, bizar en zielig tegelijk. Gelukkig zaten we naast een Spaanse mevrouw, zodat we af en toe konden vragen hoe iets heet of wat het betekent. Ik zal proberen te omschrijven wat ik gezien heb (voor degenen die er niet tegen kunnen: sla het volgende stuk over).
Van torero naar matador
Elk stierengevecht verliep volgens vier fases. Allereerst betreedt de stier de arena en wordt door vier of vijf hulpjes van de torero afgeleid met een paar roze doeken. Zo kan de echte torero zien wat de kracht, vechtlust en intelligentie van het dier is. Vervolgens komt er een man op een paard de arena binnen, de picador, die de stier uitdaagt om het paard aan te vallen. Als de stier dichtbij genoeg is, steekt de picador een lans in de nek van het dier, zodat het daarna zijn kop niet goed meer omhoog kan houden. De stier gaat dan heel erg bloeden en kleurt half rood. Eén keer had de picador het blijkbaar zo ‘goed’ gedaan dat het bloed eruit gutste zoals een dolfijn water omhoog spuit. In een andere ronde had de picador het zo ‘slecht’ gedaan dat hij van het paard afviel en een opdonder kreeg van de stier, waardoor hij direct afgevoerd werd naar de enfermería. Als de stier genoeg verzwakt is, volgt de derde fase. Hierin gaat de torero aan de slag en steekt twee banderillas in de nek van de stier. Dit zijn een soort gekleurde versierde stokken met haken aan het eind. Dit doet hij drie keer, waardoor het bekende plaatje ontstaat van een bloedende stier met zes van die stokken aan zijn lijf hangend. Dit gaat over in de laatste fase, waarin de beroemde rode doek tevoorschijn komt en de torero zijn controle over het dier laat zien. Sommige toreros maakten er een echt spektakel van en gingen op hun knieën zitten, op een stoel zitten of liepen achterwaarts voor de stier een rondje door de arena. Elke keer als de stier onder de rode doek door duikt, roept het hele publiek keihard olé. Ondertussen klinkt vrolijke fanfaremuziek en als de trompet komt, is het tijd om de stier te doden. De torero pakt dan zijn estoque (dun krom zwaard) en steekt deze tussen de schouderbladen van de stier. Lukt het de torero om de stier in deze laatste fase te doden (want sommige stieren legden het loodje al in de vorige fase), dan wordt hij matador genoemd. Meestal valt de stier bij de steek tussen de schouderbladen direct op de grond, maar voor de zekerheid wordt hij daarna met een mes nog een paar keer in zijn nek gestoken zodat hij niet langer lijdt. Op dat moment springen alle Spanjaarden op, juichen keihard en zwaaien massaal met witte zakdoeken om te laten zien dat ze van het gevecht hebben genoten. Er waren in totaal zes stierengevechten, maar twee keer deden de Spanjaarden niets aan het einde. Een keer omdat de stier al van tevoren was gestorven en een keer omdat ze vijf keer staken en het dier nog steeds niet dood was. Op dat moment lijdt het dier teveel (goh, ze hebben toch nog ergens een hart) en begonnen de Spanjaarden boe te roepen. Tot slot wordt de stier aan een houten ding achter twee paarden gehaakt en wordt hij bij wijze van ererondje nog even door de arena gesleept. Ik vond het super indrukwekkend en leerzaam om te zien hoe zoiets gaat, maar na één ronde had ik het eigenlijk ook wel gezien. De eerste dode stier vond ik best heftig, dus had ik steeds van tevoren al medelijden voor het lot van de vijf stieren die daarna steeds nog ‘vrolijk’ de arena in kwamen huppelen. Ik hoopte nog dat er een stier bij zou zijn die eens een torero aan zou vallen, maar dat gebeurde helaas niet. Elk gevecht duurde een half uur, dus na drie uur stierenvechten was ik ook wel weer blij dat het was afgelopen!
Cena checa
Verder was ik uitgenodigd voor een etentje bij twee Tsjechische meiden, Anet en Klára, die een echt cena checa hadden gemaakt. Als voorgerecht kregen we bramborák, een soort aardappelpannenkoekjes, als hoofdgerecht echte goulash en als nagerecht een soort kersencake. Ook heb ik beton leren drinken, wat een mix is van de Tsjechische sterke drank Becherovka en tonic (vandaar be-ton). De rest van de avond hebben we allemaal leuke spelletjes gedaan (weerwolven weer herontdekt). Bovendien waren er ook twee hele aardige Spaanse jongens die heel open waren en leuk met ons praatten. Tot nu toe is mijn ervaring met Spanjaarden helaas heel anders, dus ik was blij ook eens open en aardige Spanjaarden te leren kennen.
Geen integratie
Echt, de Spanjaarden hier zijn niet leuk. Op de universiteit praat niemand tegen buitenlandse studenten en geven ze alleen kort antwoord als je ze wat vraagt. Bij een marketingvak moesten we klassikaal een onderzoek opzetten en uitvoeren. Een groepje Spanjaarden was met het idee gekomen om te onderzoeken in hoeverre de buitenlandse studenten zich hebben aangepast aan de Spaanse cultuur. Iedereen vond dat interessant, dus werd dat ons onderzoeksonderwerp. Vervolgens moesten we groepjes van vijf maken, maar wilde niemand met ons samenwerken! Celine en ik zijn na de les naar de docent gegaan en hebben aangegeven dat we graag met Spanjaarden zouden willen samenwerken, om ze te leren kennen en zodat ze uiteindelijk ons geschreven werk kunnen verbeteren. De docent vond dit niet meer dan logisch en heeft het de volgende les klassikaal aangekaart, maar opnieuw wilde niemand (van de ca. 70 studenten!) met ons samenwerken! Niemand was bereid om van groepje te wisselen, alleen een Pools meisje die in Spanje woont, wilde wel bij ons aansluiten. Belachelijk! Ze willen onderzoeken in hoeverre we ons hebben aangepast, maar willen vooral niet meewerken aan onze integratie. Dan niet!
27
En ik was jarig deze week! Na een dagje strand met Anet in Salobreña werd ik om 00.00 al meteen gefeliciteerd door mijn huisgenootjes met een birthday cakeje mét kaarsje van Celine. Op de dag zelf moest ik helaas achter de laptop zitten, want ik moest die dag het communicatieplan voor de nieuwe ondergoedlijn Concept van Calvin Klein af hebben voor de universiteit. ’s Avonds ben ik nog even met Celine gaan shoppen en zijn we uit eten gegaan bij Ranchito Mexicano. Op vrijdag heb ik het daarom nog maar eens goed gevierd en een klein feestje gegeven thuis, waarbij we lekker buiten op ’t terras hebben gezeten en later binnen bij kaarslicht ouderwets spelletjes hebben gedaan. Het namenspelletje waarbij je un limón, media limón, ocho limones moet zeggen wordt bij een snelle uitspraak en wat drank al snel melones en ook ‘Wie ben ik?’ was erg grappig als je Erasmus, Barbie, Nemo of gewoon Celine blijkt te zijn! Kortom, een geslaagde verjaardag dus nu kan ik met trots een zevenentwintiger zijn! Oef..
Aankomende week heb ik mijn laatste colleges en moet ik er dan toch echt aan geloven: leren voor de tentamens. Wish me luck, fingers crossed, want dat ga ik nodig hebben!
footsteps abroad 
Ook al staat er natuurlijk voor mij niks nieuws in, blijft toch leuk om je verhaaltjes te lezen haha!
Ons avontuurtje zit er al bijna weer op! Nog even bikkelen voor de tentamens, maar vooral heel hard genieten van de laatste weekjes!!
Heeeel veel succes met de tentamens! Komt helemaal goed natuurlijk.
Hoi jonge dame van 27 weer mooie belevenissen en heel veel succes met je tentamens we zullen voor je duimen.
xxxPaMa
Chantal van harte gefeliciteerd met je verjaardag! En wat geniet ik toch elke keer weer van je (jullie) Spaanse belevenis(sen). Nog even zweten voor de tentamens (haha letterlijk)!
Ik denk aan jullie, heel veel succes, groetjes
Hoi Chantal. Wat een rare Spanjaarden, geen zin in gedoe met ‘vreemde’ studenten. Heb het stierenvechten overgeslagen sorry, niet mijn ding!! Veel succes met je tentamens je weet het : De laatste loodjes …..:-) liefs Ellie en Geer