Omdat Hubert dezelfde reisroute als wij hadden gepland, konden we donderdag vanuit Trinidad weer met hem meerijden naar de volgende stad: Camagüey!

Flamingojacht
Halverwege bedachten we ons dat we ook een omweg konden nemen en naar een paar eilanden voor de kust konden rijden, Cayo Coco en Cayo Guillermo. Op deze eilanden zou je flamingo’s kunnen zien en zo begon onze flamingojacht. Op de kustweg naar de eilanden toe kwamen we ze helaas niet tegen, en ook op de eilanden zelf zagen we ze niet. We vroegen het aan een paar locals, maar steeds werden we naar een ander punt van het eiland gestuurd en zagen we niets. Een paar uur omgereden, voor niks. Hubert droeg een roze polo (en heeft een bril), dus al snel kwam de grap dat we de brilflamingo in ieder geval wel hadden gezien en we hem wel op een been in het water op de foto konden zetten. Vervolgens wilde nog een lokale jongen meeliften en besloten we hem te vragen of hij wist waar flamingo’s konden zitten. En toen hebben we ze gevonden! Niet de kolonies van 10.000 flamingo’s waar we op hoopten, maar wel een paar.

Achtervolgd
Nadat we ongeveer 8 uur in de auto hadden gezeten, kwamen we ’s avonds dan eindelijk aan in Camagüey. Een opaatje op een fiets klopte op onze auto en vroeg waar we naartoe moesten; hij wilde ons wel de weg wijzen en fietste voor ons uit. Op dat moment kwam er een andere fietser bij, die ons ook de weg wilde wijzen. Al snel kregen ze ruzie en fietsten ze al scheldend op elkaar allebei voor ons uit en maakten ze ruzie over de te nemen weg. We besloten het adres zelf wel te zoeken, maar ze lieten ons niet meer los. Het arme opaatje kon Huberts snelheid niet meer bijhouden, maar de andere jongen (die met elk oog een andere kant opkeek) liet ons maar niet los en fietste ons in het donker als in een soort horrorfilm achterna. Camagüey is ook nog eens een doolhof van straatjes, dus met wat links, rechts, links, rechts hadden we ‘m eindelijk afgeschud. Dachten we, want eenmaal bij de casa aangekomen stonden ze ons daar weer op te wachten!

Feest met reggaetón
26 juli is een nationale feestdag, dus ’s avonds was er feest op straat. Er werd tegen onze verwachting in alleen niet echt gedanst, dus bleven wij ook maar stil staan kijken. Daarna nog ergens naar binnen gelopen waar muziek uitkwam, wat een soort reggaetón feest bleek te zijn op een patio. Daar nog wel even lekker gedanst met wat locals, maar toen ze maar niet wilden begrijpen waarom ik niet wilde daggeren en na tien keer de technieken voor gedaan te hebben ik ze toch écht niet wilde leren, zijn we maar weggegaan.

De volgende ochtend hebben we nog wat door het stadje gewandeld en wilden we geld wisselen. Het was nu immers geen zondag, maar blijkbaar is één nationale feestdag goed voor drie dagen gesloten winkels, dus konden we opnieuw geen geld wisselen. Die dag dus zuinig geleefd en omdat er verder toch weinig te doen was, besloten we om die middag weer door te rijden naar de volgende stad: Santiago!

Flamingo’s

Cayo Coco

Langs de weg

Straatbeeld

Centrum