Kinabatangan River

Woensdag zijn we vanuit Kota Kinabalu naar Sandakan, in het noordoosten van Borneo, gevlogen. Een trieste vlucht, want van bovenaf zie je eigenlijk alleen maar palmolieplantages en hier en daar nog maar een klein plukje regenwoud. De Maleisische regering is er nog trots op ook, omdat de plant hen het meeste geld oplevert!

Het staat dan ook als nationaal symbool op veel bankbiljetten. De lokale bevolking probeert de regering heel langzaam het nut van het regenwoud in te laten zien, maar forceren niets, omdat ze bang zijn voor radicale tegen-acties en er daardoor nog meer regenwoud zal verdwijnen. Ze proberen te laten zien dat het regenwoud veel eco-toerisme oplevert, en dat ook een belangrijke inkomstenbron is. Wanneer het regenwoud helemaal is verdwenen, komen er ook geen toeristen meer..

Sepilok
Vanuit Sandakan zijn we met de taxi meteen doorgegaan naar Sepilok, een plaatsje wat echt maar één straat met wat hostels is en verder niets. Ook hier zaten alle hostels uit de Lonely Planet al vol, dus zijn we naar de Uncle Tan Ops Base gegaan, waar de volgende dag onze Uncle Tan jungletrekking zou starten! Hier ontmoetten we meteen een leuk stel, Tanne en Guido, waar we veel mee hebben opgetrokken.

Meeting the orang oetans
Donderdag zijn we eerst naar het Orang Oetan Rehabilitation Centre gegaan. Hier worden orang oetans opgevangen en via een stappenplan getraind om zelf weer in het wild te kunnen overleven. Om 10.00 u is het voedertijd en daar mag je bij kijken. We hadden ons er erg op verheugd, maar het was helaas één grote toeristische attractie. Er waren ruim 100 toeristen, die met z’n allen naar drie orang oetans stonden te kijken, op 15 m afstand. Niet echt de moeite waard dus, en we hadden er nog 10 euro pp voor betaald ook. Na een kwartier hadden we het wel gezien en eenmaal buiten het park moesten we nog twee uur wachten op het busje dat ons op zou komen halen. En opeens zat daar achter het toiletgebouwtje een orang oetan in de boom! Superleuk, want nu konden we hem van heel dichtbij bekijken. Hij wilde zelfs een hand geven en pakte ook wat fruit aan. Zo schattig! Toen we met z’n tienen weg zaten te smelten bij die schattige orang oetan, was de pret ook snel weer voorbij, want er kwam een boze ranger aan die ons onmiddellijk wegstuurde. De betreffende aap moest zelf zien te overleven en mocht in dit stadium geen contact hebben met mensen, en al helemaal niet meer gevoerd worden! Wat wij daar dus deden?! Nou ja, gewoon genieten van een orang oetan een halve meter voor m’n neus! Haar reactie was natuurlijk ook wel logisch, dus zijn we maar weggegaan. De aap werd bij twee handen gepakt en als een soort uitgebroken crimineel weer meegenomen de jungle in.

Uncle Tan trekking
Na de lunch was het tijd voor onze jungle trekking. We hadden alleen geen geld meer, want we wilden nog pinnen in Sepilok, maar dat bleek dus geen dorpje te zijn, alleen maar een straat.. Gelukkig was een Belgisch stel zo aardig om ons geld te lenen, zodat we nog wat eten en drinken konden kopen voor in de jungle en dus niet zouden sterven.
Na een stuk rijden en varen zijn we bij de Kinabatangan rivier aangekomen (lekker basic, met alleen een dun matrasje op de grond en een klamboe er overheen), waar we een driedaagse jungletrekking hebben gedaan: een afternoon safari, een night safari (met een zaklamp op zoek naar reflecterende ogen, superspannend!), morning safari (pff, 6 uur op..), morning jungle walk, afternoon safari, night jungle walk en nog een morning safari (pff, weer 6 uur op..). Het was heel bijzonder om de rivier steeds op een ander tijdstip van de dag te zien en al het wildlife eromheen. We hebben ontzettend veel geluk gehad, want we hebben heel veel gezien! Veel vogels: iglettes (de reigers van Borneo), king fishers, zeearend, uil, hornbills (soort kaketoes), ‘stupid bird’ en nog wat tropische gekleurde vogeltjes. En veel apen: longtailmakaken, pigtailmakaken, gibbons, silverleaf monkeys, een albino silverleaf monkey, en een orang oetan in het wild! Woehoe, vooral dat laatste was echt bijzonder, omdat je deze alleen nog maar in Borneo en Indonesië in het wild kunt zien. En we hebben nog een katachtige gezien, de common palm civet. En een slow loris, een schattig beestje dat 1 meter per uur verplaatst. En ook nog een krokodil! En verder nog zwarte eekhoorns, gewone eekhoorns, een pigmee squirrel, een slangetje, een kikkertje, monitor lizzard (varaan), hagedis, enórme spinnen, een wandelende tak en nog meer van dat soort kleine insecten. Eigenlijk het enige dat we niet gezien hebben, waren wilde olifanten, maar die spotten ze maar 1x per jaar, dus tja… dat geluk hadden we dan weer net niet.

De staff van Uncle Tan was ook enorm gezellig en ’s avonds werden we met Guido en Tanne uitgenodigd om bij hun te komen zitten: gitaar spelen, liedjes zingen, en met z’n allen uit een jungle bucket (grote emmer met 10 rietjes erin) de lokale rijstwijn te drinken (vandaar dat 6 uur opstaan best vroeg was..). Toen we helaas weer weggingen, zongen ze nog een laatste afscheidslied voor ons: “goodbye my lover, goodbye my friend”. De jungletrekking was supermooi en gezellig, en echt één van de hoogtepunten tot nu toe!

Daarna zijn we weer teruggegaan naar Sandakan, waar we nog een dag zijn gebleven. Dat was ook genoeg, want behalve de zondagmarkt, was daar verder weinig te doen. Wel hebben we nog een leuk Nederlands gezin ontmoet, waar we ’s avonds gezellig mee hebben gegeten. Maandag zijn we naar Kuching gevlogen, een stad in het zuiden van Borneo, wat alweer onze laatste bestemming is! Hier gaan we nog een weekje leuke dingen doen, en vooral nog niet denken aan dat het er alweer bijna op zit! Eerst nog even lekker genieten…