Maandag zijn we begonnen met de klim van Mount Kinabalu, de hoogste berg van heel zuidoost Azië (4095 m)! Zonder gids mag je niet naar boven, dus we moesten eerst een gids regelen.
Hoe heet u? Junior? Daniels? Ohh.. Jennius. Even vragen of hij blabla, en of hij weet of blablabla en of we misschien blabla… Jennius knikt. Oke, dit is geen spraakzame gids. Laat maarWe halen ons lunchpakket op voor onderweg en kopen bij de start nog een stok. Volgens iedereen heb je die nodig bij het afdalen. Waarom moeten we die dan nu al kopen? Oh, het kan alleen nu. Tjonge, dan moet ik dat ding ook helemaal mee naar boven slepen.

1^e km
Wow, wat een mooie tocht. Een waterval! En kijk die mooie bomen, en het zonlicht, prachtig! Die trappen vallen ook reuze mee. En gelukkig ook nog veel rechte stukken tussendoor. De gids heeft verteld dat we langzaamaan aan naar boven moeten gaan, en we willen ook geen last krijgen van hoogteziekte door te snel te stijgen, dus we doen het heel rustig. He, een bordje: 1 km. De eerste km zit er al op, en we zijn pas drie kwartier onderweg! We moeten 6 km naar de eerste stop, waar we gaan overnachten, dus 6x drie kwartier, dan doen we er 4,5 uur over. Prima. Alleen die stok zit in de weg, wat een onding. En dat rottasje op m’n schouder met de lunch trouwens ook.

2^e km
Pff, het worden wel steeds meer trappen zeg. Wow, wat een hoge trap. Moeten we die echt op? Oh, het is er gelukkig maar een. Wat zei ik? Daar is er nog een. En nog een! Er komt zo vast wel weer een recht stuk. Eerst even uitrusten. Kijk daar, eekhoorns! Ze eten uit onze hand, wat lief! Oh, nu beginnen ze aan onze lunchbox te knagen, laten we maar weer gaan.
He, weer een bordje: 2 km. En weer in drie kwartier! We zitten dus goed op schema.

3^e km
Ho.. het wordt wel steeds steiler zeg. En ik zie steeds minder.. wolken! We zitten in de wolken! Nu al? Wow, best mooi. Het lijkt wel een sprookje. Je ziet ze gewoon bewegen! Gaat best goed he, dat klimmen? Valt reuze mee allemaal. He een cameraman. Oh hij volgt haar, grappig.

4^e km
Shit, wat voel ik? Nee! Uit wolken komt natuurlijk regen! &*#$ we worden nat! Oh gelukkig, daar is een huisje. Even wachten tot de bui over is. Wat? Heeft het de afgelopen drie weken elke dag geregend en hoeven we dus niet te verwachten dat we droog blijven? Oh, great. Gelukkig hebben we op het laatste moment toch nog poncho’s gekocht. Nou, de poncho maar aan dan. We zitten natuurlijk in de wolken, dus ophouden met regenen doet het toch niet. Nou, daar gaan we dan. Aahhh! Harde regen! M’n poncho wordt nat! Bah.. dit is niet leuk! En water van bovenaan de berg komt ook nog eens naar beneden, het lijkt wel of we een rivier aan het beklimmen zijn.

5^e km
Fijn, de regen is weer wat minder, het druppelt alleen nog. Even uitrusten hoor. Nou ja, dat heeft ook eigenlijk geen zin. Door de ijle lucht ben ik na 3 stappen alweer buiten adem. Hijg, puf, gewoon rustig lopen. Het is wel steil allemaal, zeg. Rechte stukken zijn er al een paar km niet meer bij. Het is nu gewoon non-stop trappen lopen in de vorm van grote rotsblokken. En die drie kwartier per km lukte ook alleen in het begin, het gaat nu meer richting de 1,5 uur per km. Maar ach, het gaat nog steeds goed. Eigenlijk iedereen kan dit, als je maar rustig aan doet. He, weer die cameraman, hallo, jullie ook weer hier?!

6^e km
Tjonge, ik wist niet dat het nog steiler kon. Wat een pad, alleen maar rotsen. Dit is wel zwaar klimmen, hoe lang nog?! Jaaa, we zijn er, ik zie Laban Rata, onze stop om te overnachten!

Ho, het is wel druk binnen. Hoe laat is het? Half 4 al??!! Dan hebben we er 7 uur over gedaan. Nou ja, ze zeiden tussen de 4 en 6 uur, maar we hebben het gewoon rustig aan gedaan. He, daar is dat Australische stel. Even vragen hoe lang zij al boven zijn. Wat? Al sinds half twaalf? Tjonge, in 3,5 uur. He en dat Belgische stel, in 5 uur? Oke.. we zijn best traag… Maar ach, wij krijgen tenminste geen last van hoogteziekte en worden vannacht vrolijk wakker, terwijl de rest vast met hoofdpijn op bed blijft liggen en niet meer verder gaat naar de top.
We gaan lekker eten en he, kijk daar, dat oudere echtpaar die gelijk met ons zijn gestart! Ach gossie, die hebben er bijna 10 uur over gedaan. Het kan dus nog langzamer..
Nu maar eens onze hut opzoeken. Oh, het is donker en onze hut ligt nog 200 m verder omhoog. Pff, weer klimmen. Ik zie bijna niks. Iedereen gaat al naar bed, dan gaan wij ook maar. Het is half 8, wat een belachelijke tijd. Maar ja, we moeten vannacht om twee uur alweer opstaan om verder te klimmen naar de top. Eerst even warm aankleden, want de hut is onverwarmd en het is koud buiten. Zouden er al mensen in onze hut liggen? Ja dus, ze sliepen al, sorry!

Pff, ik kan echt niet slapen hoor, het is half 8! Nee, ik moet slapen, ik moet slapen, val in slaap!! Nee het lukt niet.. Wat? De wekker al? Au, m’n hoofd. Ik ben misselijk. Ugh, nog even blijven liggen. Nou, eerst maar even ontbijten dan. Gadver, ik word misselijk van die boterham met jam. Laat maar, ik eet wel niks. Alleen een aspirientje.
Nou, kwart voor drie, daar gaan we dan. Panty aan, broek aan, sokken aan, hemd aan, longsleeve aan, regenjas aan, windjack aan, sjaal om, muts op, handschoenen aan, let’s go!

7^e km
Best gaaf, een hele sliert zaklampjes richting de top, een mooi gezicht. Ohohohh, ik ben alleen zo misselijk. Even zitten. Oke, weer een paar stappen dan. Nee, ik moet echt even zitten. Oke, drie stappen dan. Ohh, ik kan niet meer. Ik ben nog op van gisteren, ik moet nieuwe energie kweken om dit aan te kunnen, en ik heb niet eens geslapen of gegeten. Dit hoort niet, ik hoor in bed! Gelukkig heb ik nog geen spierpijn, dat valt me alles mee.
Robert, ik kan echt niet meer! Wat? Opgeven? Natuurlijk niet! Gewoon doorgaan. Ik heb toch zeker geen 400 euro betaald om die stomme berg te beklimmen en dan op te geven?! Bij elke stap moet ik bijna overgeven, maar ik geef niet op! En dan ook die cameraman weer, zij heeft het blijkbaar ook zwaar, want ze heeft hetzelfde tempo als wij. Kom ik eens op tv, zie ik er echt op m’n allerberoerdst uit…
De rotspaden gaan over in grote granieten stukken met touwen. Jezus, moet ik me hier aan omhoog trekken? Er stroomt ook nog water naar beneden, hoe kom ik hier straks in godsnaam weer naar beneden? Nou ja, nog niet over nadenken. Eerst omhoog. Niet loslaten, want er zit hier een afgrond? Okeeee….
He, een checkpoint! Even ons pasje laten zien. Jeej, nu krijgen we ons certificaat dat we naar de top zijn gegaan! Woehoe! Maar ja, op de top zijn we nog lang niet. Nog een zware kilometer te gaan!

8^e km
Gelukkig, ik begin me wat beter te voelen, al ben ik bij elke stap echt buiten adem. Robert, gaat het wel? Misselijk? Oh nee he, dat is echt rot. Dan steun ik nu jou. Kom op, we gaan het halen, kom op! Voetje voor voetje, even uitrusten, stapje voor stapje, kom op. Niet te lang zitten, doorgaan, we kunnen het! Kijk, daar is ie, de top! He, en de zon komt op. Kom, nu mogen we niet meer opgeven.
Pff, we zijn er: 8,5 km… wow, wat een uitzicht! Wat een gaaf gevoel, kijk die mooie rotspunten, en de zon, en de wolken, woehoe! Hier had ik ook nog wel 800 euro voor willen betalen. Gaan we echt nog naar de ‘top’ voor de foto? We zijn er toch? Nou ja oke, nog maar een stuk omhoog dan naar het echte topje. Dit is niet normaal meer, bijna plat op onze buik klimmen we met handen en voeten enorme rotsblokken op en over om op dat ene puntje te komen waar je net met een paar mensen kunt staan. Nu maar wachten, want iedereen wil die foto natuurlijk. Stomme Japanners, schiet nou eens op! Hoeveel camera’s hebben jullie bij je?! Denken jullie dat we nog aan de beurt komen voor zonsondergang? Hehe, wij mogen. Jeeej, op het allerhoogste puntje, 4095 m hoog! High five.
Oh, iedereen is al bijna naar beneden. Ach boeiend, we zijn tot nu toe bijna overal de laatste, dus gaan we ook wel als laatste naar beneden. We hebben toch alle tijd.

Naar beneden
Tjonge, dit is wel zwaar. Au, m’n knieën. Ik moet keihard afremmen! En het is nog glad ook op sommige stukken. Aaah! Waar ben ik? Oh, ik zit op de grond. Au, m’n bil. Wat? Klapte m’n enkel helemaal plat dubbel op de grond? Die voel ik niet eens, ik voel alleen m’n bil. Die zal wel lekker paars worden. Nou, weer verder. Hopen dat m’n enkel geen pijn gaat doen. Weer die cameraman, rot nou eens op, nu staan we er wel vaak genoeg op. Ik zie er niet uit man! En ik kan mezelf niet eens terug zien op de Indonesische tv. Oh, hij stopt met filmen. Gelukkig, zij heeft het zwaar. Oh, ze moet overgeven. Tja, daar zitten de mensen thuis niet op te wachten.

Ahh, alle stukken zijn nat en glad, hoe kan ik hier nou op dat graniet naar beneden lopen? Ik herken het niet eens meer van vannacht, wat een rotstuk. He daar is de checkpoint weer, 8 uur, even ons melden dat we weer naar beneden gaan. Oh nee, dan komt nu ook dat rotstuk met die touwen. WAT?!!!! Zijn we hier vannacht echt omhoog gegaan? Er ligt hier wel een ravijn naast van een paar honderd meter diep!! En het richeltje om op te lopen is 3 cm breed!!! Oke, dit is echt eng. Ik kan bijna niet bij het touw en ik val zo wat te pletter naar beneden. Mijn god, als m’n ouders dit hadden gezien hadden ze me nooit laten gaan. Voorzichtig, voorzichtig, pas op, kijk uit, aahhh, dit is echt eng. Oke, na tien bange minuten ben ik er. Pfieuw, nu komen gelukkig alleen die trappen nog. Ahh, m’n knietjes, dit is toch ook zwaar.

Gelukkig, we zijn weer bij Laban Rata. Eerst even goed ontbijten. Hmm lekker. Wie komt daar aan? Oh, een bewusteloze op de rug van de gids. Hmm, dat ziet er niet goed uit..

Nou, 10 uur, daar gaan we dan, de grote afdaling. Neeeeeheee, niet na vijf minuten alweer regen! Oke, de poncho maar weer aan dan. Hehe, eindelijk kan ik die stomme rotstok gebruiken. Best handig eigenlijk, zo’n stok. Wat? Ging ik door m’n knie? Nee toch, dat mag nog niet, want ik moet nog 4 km. Dat mag echt pas op het eind gebeuren anders ga ik het nooit halen! Auau, en m’n enkel gaat ook zeer doen. Nee, ik kan echt niet meer. Nog drie km?! Het blijft maar regenen, ik heb het koud, ik zie niks, het water loopt m’n poncho in, m’n rechterknie buigt niet meer, m’n rechterenkel zakt door zichzelf heen, pff, dit is echt zwaar. Nog tien keer zo zwaar als omhoog klimmen en 100% zeker het allerzwaarste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Nog niets bij sommige momenten op de dansacademie. En alleen met de woordjes ‘au’ en ‘fuck’ in m’n hoofd strompel ik dan naar beneden. M’n stok kan ik ook al niet meer goed vasthouden, want die heeft twee blaren op m’n hand veroorzaakt. Oh, dat is fijn, twee stokken, die van Robert erbij, net wat meer steun.
En het blijft maar regenen. Hele rivieren stromen er naar beneden en ik zie meer water dan dat ik rotsen zie. Aan dure gore-tex waterdichte schoenen heb je helemaal niets meer als je door centimeters hoge plassen en rivieren moet lopen en het water er gewoon van bovenaf bij je sokken in loopt. We soppen in onze schoenen, waar geen vezel meer van droog is.
He, daar is die Nederlandse groep oudjes weer die we steeds tegenkwamen. Even vragen hoe het hun vergaat. Oh, zij hebben van tevoren flink gewandeld in de Alpen en getraind. Tja, wij niet.. Waarom we dan in een keer een “4000-er” doen? Nou ja, weten wij veel.. We dachten we zijn in Borneo en dat leuk ons wel leuk?! “Nou, petje af, en dan in een keer zo’n zware 4000-er”. Oh bedankt, op die opmerking kunnen we weer even verder.
Eindelijk, we zijn er. 3 uur. We hebben dus 5 uur over de laatste 6 km gedaan en in totaal in ongeveer 6,5 uur afgedaald. Door de regen vrijwel zonder uitrusten.
We laten ons met een busje naar het park rijden. Er is geen douche, geen omkleedruimte, dan maar in het rolstoeltoilet. Eindelijk droge kleren.
We delen een busje met nog twee andere stellen en twee uur later zitten we weer in Kota Kinabalu. Alle low budget hotels zitten opnieuw vol, dan maar weer terug naar ons oude hotel. Ze hebben alleen nog dure kamers, maar het interesseert ons niet meer. We willen warm douchen! Helemaal moe, en ook helemaal voldaan, eindigt hier onze tweedaagse klim.
We zijn super trots op onszelf dat we het gehaald hebben ondanks alle inspanning, kwaaltjes, pijnen, hoogteziekte etc. Wel zeggen we tegen elkaar:

Eens, maar NOOIT MEER!

1e km, waterval

Het pad

Dit gaat nog goed

2e km, steile trappen

Eekhoorntjes voeren

Eekhoorntjes voeren

Het pad

3e km, in de wolken

5e km, alleen nog maar rotsen

6e km, rotspad

6e km, volleybalveld bij tussenstop

Avondeten met andere klimmers in Labuan Rata

s Nachts klimmen

Zonsopkomst

Nog een halve km

Rotspunt

Zonsopkomst op de top

Zonsopkomst op de top

Allerlaatste stukje naar 4095 meter

De top, Low’s Peak

Uitzicht vanaf de top

Rechts gids Jennius

Rijtje klimmers vanaf de top

En dan weer naar beneden

Mount Kinabalu