Een kleine vier weken aan het reizen en nog geen strand gezien. Ik keek uit naar het zuiden van Cambodja, naar de mooie eilandjes daar voor de kust.
Bende van ellende
Dus reisde ik samen met Luana van Phnom Penh naar Sihanoukville om daar de boot te nemen naar bounty eiland Koh Rong. Een verschrikkelijk reisdag. Het begon ’s ochtends al. We zouden om 7.45 uur opgehaald worden, maar ineens stond om 7.00 uur ’s ochtends de man van ’t hostel naast m’n stapelbedje: “you go to Sihanoukville? Yes, bus is ready”. Pff, verkeerde tijd doorgekregen dus. Dus 5 minuten nadat we ons bedje uit waren gerold zaten we braaf in ’t busje. Als ik ooit nog ergens naartoe ga emigreren dan wordt het in ieder geval niet Laos en Cambodja, want ze zijn hier altijd te VROEG.
Halve dag later zaten we dan eindelijk in de speed ferry naar Koh Rong. Maar niet lang, want nog geen half uur na vertrek hield de boot er ineens mee op. Boem, stilte. Iedereen een beetje lachen. De crew dook een luik in om te kijken wat er aan de hand was. Maar na een kwartier gebeurde er nog steeds niks en lag onze ferry daar maar op zee heen en weer te deinen. Tussen de olietankers die gelukkig om ons heen koersten. Langzaamaan begon iederen elkaar aan te kijken of we die life jackets nou aan zouden moeten doen of niet. Men begon verhalen uit te wisselen over gezonken boten. Jaja, fijn. Uiteindelijk kwam de slow boat naar Koh Rong langs varen en besloten ze maar dat we op open zee over moesten stappen op die boot. Na een dag van bjina 12 uur kwamen we dan eindelijk aan op Koh Rong.
Koh Rong
Al dagen zagen Luana en ik het helemaal voor ons: tropisch privé strandje, bungalowtje in ’t zand en bruinbakken maar. Reality check: regen, bewolking, crappy bungalowtje, lekgeprikt worden door muggen en zandvliegjes en stank. Overal stank. En de mooie strandjes op ’t eiland waren vanwege ’t regenseizoen niet bereikbaar met de boot. Dus zaten we vast op het strand van Touch Village. Op zich wel gezellig met wat barretjes en restaurantjes, maar echt mooi is het niet. Maar misschien ben ik verwend. Na een paar dagen vertrok Luana, maar kwamen mijn good old travel buddies Remke en Nicolien (waar ik mee door Laos had gereisd) naar het eiland, dus ben ik nog twee dagen met hun daar gebleven wachtend op mooi weer, maar tevergeefs. Een avond regelden we een bootje om ons naar de hoek van het eiland te brengen. In het pikkedonker met stille onweer die de lucht verlichtte – best een beetje spooky – vaarden we er naartoe. Je kunt er namelijk lichtgevend plankton zien! Als je in het water bewoog verschenen er honderden lichtgevende witte puntjes in ’t water. Heel gaaf! Op de terugweg brak alleen de hemel weer eens open met een moesson buitje en waren we binnen 5 seconden doorweekt. Met dit noodweer was aanleggen aan de pier onmogelijk, dus zette het bootje ons voor de kust af en waadden we het laatste stukje met kleren aan en al naar ’t strand. Ach ja. We konden zo rechtstreeks door naar de koude douche.
Poging 2: Sihanoukville
De volgende dag met de boot terug gegaan naar het vasteland, in de hoop dat paradijselijk Otres Beach in Sihanoukville beter zou zijn. Helaas, het leek meer op de Noordzee bij Texel met een Afrikaans rimboedorpje als boulevard. En opnieuw alleen maar regen. We hebben ons dus maar vermaakt met 30 seconds, Monopoly, Pim Pam Pet en andere spelletjes. Dagenlang, waardoor we de hele app van Half a minute op een gegeven moment uit ons hoofd kenden haha.
En toen zat mijn reis er alweer op! Jammer dus van het weer de laatste week, maar je hebt ’t niet altijd voor ’t zeggen. Ik mag niet klagen. Heb vier weken prachtig weer gehad en alles kunnen doen wat ik wilde doen.
Cambodja en ik?!
Cambodja, het land van de 1000 scooters. Waar je minimaal elke tien seconden toetert als je een scooter voorbij rijdt. Aziatische chaos in ’t verkeer. Langs de weg witte koeien op hoge poten. De Angkor tempels als nationaal symbool, dat zelfs terugkomt in het nationale biermerk Angkor. Pushy tuktuk drivers en verkopers, totaal anders dan de landen van de glimlach, Thailand en Laos. De ene verdieping van een gebouw klaar, die daarboven nog niet, maar al wel alvast in gebruik. Het huis rechts af, het huis links nog crappy en vol zwarte smerigheid. En afval, o-ve-ral afval. En dus stank. Nee, Cambodja en ik zijn geen vrienden geworden. Als ik iemand reisadvies zou moeten geven over Cambodja, dan zou ik zeggen: ga naar de Angkor tempels in Siem Reap en leer wat over de geschiedenis in Phnom Penh en skip de rest.
Maar misschien moet ik het vanuit een ander perspectief bekijken. Het land is plat gebombardeerd. Dus men doet zijn best en bouwt het land weer op. Verdient geld aan het toerisme en is daardoor in staat het stukje bij beetje mooi te maken. Dus een verdieping geschilderd en met het geld van de volgende toerist misschien de tweede verdieping. Men moet zich nog buigen over een werkend afvalsysteem. Over de aanschaf van nieuwe bussen. Over klantvriendelijkheid. Over hygiene, stevige bruggetjes, aangelegde straten, veilige elektra en werkende wifi. Alles is nog heel erg basic. Ook niet zo gek, als je bedenkt dat nog maar 40 jaar geleden de hele intelligente bevolking is uitgemoord. Dat de generatie die nu op straat loopt waarschijnlijk is geboren uit een gedwongen huwelijk met alle problemen van dien. Dus ik klaag niet en heb respect voor iedereen die er hard voor werkt en er iets van maakt. Maar het is niet mijn land. Soms heb je dat.
Hoe dan ook, ik heb weer een fantastische reis gemaakt om op terug te kijken! Dankbaar dat ik weer een stukje van onze aardbol heb mogen leren kennen!
footsteps abroad 
Jammer dat je laatste week zo eindigt, maar straks kijk je er vast met een glimlach op terug. Je hebt zoveel mooie plekjes gezien, en zoveel beleeft, dat is opgeslagen op jouw “harde schijf”. Goede thuis reis. Liefs ellie en geee
Jammer dat het weer wat tegen zat in Cambodja maar ondanks dat toch nog veel gezien. Wij zijn blij dat je inmiddels ook uit Thailand weg bent gezien de aanslagen daar.nu nog een tussenstop in Dubai en dan morgenmiddag weer in Dusseldorf.
Tot morgen.
xxxx PaMa