Nadat in Amsterdam de nachtbus naar Schiphol niet komt opdagen, we in Madrid onze aansluiting bijna missen en we van Iberia tijdens onze 13,5 uur durende vlucht slechts twee keer wat te drinken krijgen, komen we ’s avonds laat aan op onze bestemming: Santiago de Chile. De bad luck gaat nog even verder met een pinpas die ingeslikt lijkt te worden op de luchthaven en een hostel met een kapotte lift en een warmwaterprobleem. Nou ja, dan maar met een koude douche naar bed. Travel mode on..

We slapen in het hart van de stad aan het Plaza de Armas. Vanaf het dakterras bij het hostel hebben we een prachtig uitzicht op dit typisch Zuid-Amerikaanse plein met zijn tientallen palmbomen, ballonverkopers, straatmuzikanten en schakende Chilenen.

Vanuit daar verkennen we de verschillende wijken in de stad. Met een kaart op zak en wat info van het hostel, met een grote cirkel om het plein waar we vooral niet moeten komen omdat de protesten in Chili nog steeds gaande zijn. De rest van de stad is wel veilig. Onder het genot van heel wat geflirt van de latino mannen, komen we eerst langs het Palacio de la Moneda, het presidentiële paleis. We komen eigenlijk voor de wisseling van de wacht, maar het gebouw is afgezet en er is niks te zien.

We lopen door naar de Mercado Central, waar alles draait om één ding: vis. Je schijnt er heerlijke verse vis te kunnen eten, maar de lege tafels en intense vislucht weerhouden ons er toch van. Omdat marktjes in een ander land je altijd meteen zo lekker in de sfeer van de locals brengen, lopen we ook nog langs de groente&fruitmarkt Vega Central.

We vervolgen onze weg richting de gezellige wijk Lastarría en lunchen in een leuk koffietentje. In deze wijk ligt in het midden van de stad een enorme rots, waar het park Santa Lucía op gebouwd is. We lopen omhoog en hebben vanuit deze oase van rust een mooi uitzicht op de stad. Santiago heeft heel wat parkjes, dus chillen we daarna in het volgende park op onze rug in het zonnetje verder. Daarna is het tijd voor het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van de stad: de Cerro San Cristobal. De funicular (treintje) uit 1925 brengt ons tegen de berg op omhoog, vanwaar we bijna 360 graden uitzicht hebben op heel Santiago. Pas dan zie je de fantastische ligging van deze stad tussen de toppen van het Andesgebergte, hoe groot de stad eigenlijk is en de smog die tussen de bergen blijft hangen. Ook bezoeken we het 14 meter hoge Mariabeeld bovenop de berg. We geven ons volledig over aan het vakantiegevoel en genieten een paar uur lang van het uitzicht. Tegen 20.00u nemen we het laatste treintje terug naar beneden. Helaas geen zonsondergang, want het blijft hier lang licht.

Aan de voet van de berg begint de wijk Bellavista. Het is Santiago’s populairste wijk met haar gekleurde gebouwen, street art en gezellige barretjes en restaurants.

Echter is er veel gesloten, misschien omdat het maandag is? De wijk geeft me het gevoel van een oude filmset, alsof we door een Western lopen. Al zoekende naar een leuk restaurantje, krijgen we ineens pijn aan onze ogen en luchtwegen. Na 10 meter houden we het niet meer uit. Geen idee wat voor een lucht daar uit een gebouw komt, maar we besluiten rechtsomkeert te gaan. Een paar straatjes verder, nog altijd middenin het veilige Bellavista, zien we ineens een groep activisten met een bikvakmuts aan de overkant van de straat onze kant op komen rennen. Een van de jongens spreekt ons vol adrenaline aan en zegt dat het aan de overkant van de straat niet veilig is en we beter terug kunnen lopen. En voor we het weten wordt de Westernfilm werkelijkheid en krijgen we alles mee van de protesten: rennende activisten, een pantserwagen met loeiende sirenes, de knal van een gasbom om de hoek, groepen met schilden en gasmaskers die ons beschermen.. en de pijn aan onze ogen en luchtwegen van zo even bleek dus van traangas te komen! Bizar, we hadden nog zó goed geinformeerd en de verkeerde plek gemeden. De protesten schijnen op vrijdag altijd het hevigst te zijn, maar eenmaal terug in het hostel horen we dat het een gewelddadige dag is geweest en de protesten zich normaalgesproken ook niet voordoen in Bellavista. Wrong time, wrong place dus.. Tja, het blijft Zuid-Amerika. Gek genoeg zijn het niet de activisten waar je bang voor moet zijn, maar de politie. Waar de protesten in oktober 2019 begonnen om het verhogen van de kosten voor een treinkaartje, als teken tegen het bewind van president Piñera, draait het momenteel vooral om de harde optredens van de ME van de afgelopen tijd.

Ondanks dat de protesten niet echt op ons lijstje met bezienswaardigheden stonden, hebben we toch een leuke dag gehad. We hebben de meeste highlights wel gezien, dus morgen reizen we door naar de volgende bestemming: Valparaíso.