Natal

Deze week hebben we nog lekker een weekje op het strand gelegen van Natal. Ons hotel ligt aan de Via Costeira, een lange weg met hotels en verder niets. We hebben dus elke dag de lokale bus naar Ponta Negra, het gezellige centrum van Natal, genomen.

Morro do Careca
Het strand is niet zoals we verwachtten een bounty-strand, maar is wel erg mooi en uitgestrekt. Het strand kenmerkt zich door de gekke berg aan de rechterkant, met daarop een kale plek van zandduinen: Morro do Careca. We hebben gedurende de week ook nog vrienden gemaakt met twee kleine jochies, Marco en Juno, die op het strand leven omdat hun ouders een strandtent runnen. De oudste heeft ons zelfs nog aangespoord om te gaan surfen, dus nadat we een surfboard hadden gehuurd, hebben we van hem ook nog een beetje leren surfen!

Op zoek naar Boa Vontade
Bij RTL travel hadden we ooit eens gezien dat er in Natal een capoeiraschool zit, die arme kinderen uit sloppenwijken een toekomst geeft en dat een bezoekje de moeite waard was. We hadden daarom het adres opgezocht op internet en wisten welke bus we moesten nemen. Na ruim een half uur in de bus te hebben gezeten, bleek de chauffeur ons niet te waarschuwen waar we eruit moesten, dus zei hij ineens dat we bij die halte het beste eruit konden. Daar weer aan een andere buschauffeur de weg gevraagd, welke ons een ander busnummer adviseerde, ondanks dat hij de school niet kende. Na nog vijf keer de weg gevraagd te hebben, bus in, bus uit te zijn geweest, ruim twee uur later, en rond gewandeld te hebben in dorpjes waarvan we niet wisten of dat wel veilig was, hadden we de hoop opgegeven. We besloten om de bus naar een groot shoppingcenter te nemen, om daar nog de middag te besteden. Eenmaal bij het shoppingcenter aangekomen stond daar een rijtje taxi’s en besloten we nog één keer te vragen of iemand de school kende. De ene taxichauffeur vroeg het weer aan een andere en ineens was daar iemand die wel van de school gehoord had en wist waar die zich bevond. Na veel busgeld besloten we dan toch ook nog maar de taxi te betalen, omdat alle moeite anders voor niets was geweest. De taxichauffeur zette ons vervolgens netjes voor de deur af en we wandelden het pad op. Eenmaal daar, voelden we ons niet echt op ons gemak en hadden we ook niet het gevoel dat het een school is waar je zo maar even binnenwandelt. We vertelden dat we graag een kijkje wilden nemen en men gebaarde even te wachten. Toen kwam de volgende verrassing, want daar stond ineens een Nederlandse vrouw die ons met open armen ontving en het zo leuk vond dat we al die moeite hadden genomen om de school te komen bezoeken. Ze heeft ons van alles verteld over de school en de kinderen uit de sloppenwijken, wat geen prettige verhalen waren, maar erg interessant om te horen. Om de school te sponsoren hebben we nog wat capoeirakleding gekocht en zijn vervolgens weer gegaan. Toen kwam de volgende vraag: maar hoe komen we nu weer terug? Gelukkig was een andere man zo lief om ons met zijn eigen auto weer terug te brengen naar het shopping center, zodat we vanaf daar weer zelf een bus konden nemen naar ons hotel. Uiteindelijk is dus alles goed gekomen!